Bencer staat bekend om de eenvoud van zijn songs. De band maakt liedjes met kop en staart, liedjes waarin de melodie centraal staat. De cd ‘Common Man’ uit 2003 is daar het treffende bewijs van. Het afgelopen voorjaar zijn de vier bandleden aan de slag gegaan om zes nieuwe nummers op te nemen. Aan het beproefde recept is geen concessie gedaan, getracht is wel het eigen geluid nog meer naar voren te brengen. Na enkele luisterbeurten blijkt dat men is geslaagd in deze opzet.. Op de nieuwe, titelloze demo doen de puntige popliedjes wederom denken aan met name CCR en Calexico. Het openingsnummer ‘Henanou’ is een fraai nummer met een vlotte en aantrekkelijke melodie en dito gitaarlijn. De titel ‘Let ‘m Bleed’ lijkt te zijn overgenomen van de Rolling Stones, maar doet juist sterk aan Neil Young denken. Een vergelijking maken met een dergelijke grootheid is in dit geval overigens gevaarlijk, want juist dan komen de minder sterke punten van Bencer onmiskenbaar aan de oppervlakte. Waar de Amerikaan vaak speelt alsof de duivel hem op de hielen zit, mis ik dat aspect bij het Nijmeegse viertal. De nummers zitten degelijk in elkaar – daar is niets op aan te merken – maar de verrassing blijft uit. De liedjes zijn net iets te braafjes, te liefjes. Nergens ontspoort een nummer in een zinderende climax, geen enkele keer wordt er vocaal of muzikaal uit de band gesprongen. En dat is jammer, want de band heeft het wel in zich. Aan Bencer nu de taak om tijdens optredens te schaven aan het songmateriaal, om het geheel van een scherper randje te voorzien. Pas dan zal de band het niveau van middle-of-the-road ontstijgen.