Vorig jaar zeiden we het al: nooit eerder stond er zó veel pop op Pinkpop. Dit jaar overtreft het festival zichzelf daarin, want waar we in 2023 nog oudgediende rockers zagen headlinen, is daar nu geen sprake van. Of dat de pret drukt? Nee, zeker niet. Headliner Ed Sheeran krijgt het hele veld in katzwijm, terwijl Sam Smith en Pommelien Thijs retestrakke popshows neerzetten. Maar da's niet alles, want er is in onze Top 25 ook ruimte voor een Duitse techno-fanfare en poppunk voor misfits. Dit zijn volgens ons de allerbeste acts van het weekend.
Wat een bizarre act is Babymetal: op het eerste oog zijn ze een super-kawaii J-pop-girlband, deze drie meiden die superstrakke choreo’s dansen zoals we kennen van Blackpink, en precies zo mierzoet zingen, maar dan wel over loeiharde riffs en blastbeats. Met op de achtergrond visuals van een vuurzee, terwijl vlammenwerpers de ene na de andere likkende vlammentong opboeren. Dit is schattig én hysterisch, alsof je nyan cat in een metalband cast.
Tributebands zijn de nieuwe klassieke orkesten. Ze vertolken het werk van artiesten die dat zelf niet meer doen. Ok, Paul McCartney stond hier zelf in 2016 nog en de oude baas kondigde onlangs een nieuwe tour aan, maar het heeft toch wel meerwaarde om al deze songs die niet bedoeld waren voor het podium zo goed gespeeld te zien worden. Daar staat wel iets tegenover: The Analogues hebben alles geïnvesteerd in muzikantschap, nul in show.
Yungblud is een rock ‘n roll clown die opkomt voor buitenbeentjes zoals hijzelf. ‘I'm just a fleabag, nobody loves me!’, scandeert een meisje met net zulke uitgelopen zware strepen rond haar ogen als hij. Muzikaal is Yungblud een allegaartje van poppunk, Britpop, emo en zo nu en dan een vleugje rap, door de zanger gebracht met enthousiaste fucks en vrolijke middelvingers, plus een mic gedrenkt in het geluidseffect ‘overschreeuwen’. Er zit een hoop boosheid en angst in de liedjes van Yungblud, maar onderaan de streep toch ook veel vrolijkheid en levensdrang.
Er zijn dj’s in het EDM-circuit die letterlijk geen fuck doen achter de draaitafels, die hun sets zozeer laten voorprogrammeren dat ze alle tijd hebben om hun handjes naarstig in de lucht te laten wapperen. Daar kun je werkpaard Oliver Heldens niet van betichten, en dat terwijl zijn big room stadiontechno-set GILT om twee vuisten in de lucht.
'Het volgende nummer is een sprookje over een mythologisch wezentje met twee geslachten, twee genders. De wereld wilde dat wezentje weg hebben, maar het dacht: fuck dat, ik mag hier zijn.’ Aldus Raven van Dorst, het wezentje in kwestie, alvorens die ‘Hermagorgon’ inzet. Het is een loodzware song die precies samenvat waar diens band om draait: de zoektocht naar begrip voor mensen die afwijken van de norm, zeker ook voor de tweeslachtige van Dorst. ‘For I am the father’s daughter / And my mother’s son / I’m bound to the ocean’s current / But I’m strong as god,’ zingt hen, en daarin zit ook de power van DOOL: kracht in kwetsbaarheid.
‘Somewhere Only We Know’ schalt over het grote veld, het voorvak verandert in één grote schuimende handjeszee, en kijk eens om je heen: dit is toch het ultieme Pinkpop-moment der Pinkpop-momenten? De allereerste (en meteen allergrootste) HIT die KEANE ooit scoorde is zo’n song die generaties verbindt.
Wie had dat gedacht, toen Måneskin drie jaar geleden het Songfestival won, dat we naar een toekomstige Pinkpop-headliner zaten te kijken, laat staan binnen zo’n korte tijd? Wij in elk geval niet toen ze hier een jaar later passeerden. Het voelde als een Dr Oetker pizza Hawaï, een commercieel stuk deeg dat dolgraag voor authentiek wil doorgaan. Maar kijk eens aan: bij gebrek aan AAA-namen heeft Pinkpop de glamoureuze Italianen naar de hoogste trede op het erepodium geschopt, en die kans grijpen de Italianen!
Knap hoor, zoals Froukje in haar uppie die kolossale mainstage kan dragen. We zitten halverwege de set, de band is naar de coulissen verdwenen en Froukje is zojuist moederziel alleen achter haar toetsenbordje gekropen om daar 'Een Teken' te spelen. Waar er net werd gedanst op die pulserende, elektronische popliedjes is het nu écht stil in het voorvak, en het is echt indrukwekkend hoe ze hiermee de aandacht afdwingt op zo'n groot veld.
Er is geen andere song die vandaag zo hard inslaat als ‘Take Me To Church’, zijn begeesterde aanklacht tegen homofobie in de Ierse kerk, vandaag weer gebracht met zoenende mannen op de schermen en een LGBT-vlag in de hand. Mega indrukwekkend, hoe deze toch wat introverte man dit kolossale veld er totaal mee laat opstijgen.
Guttegut, wat is het toch een attente jongen hè? Ed Sheeran stapt drie minuten te vroeg het podium op, brede glimlach op zijn smoel, en kijk eens aan, speciaal voor de gelegenheid draagt-ie een custom Pinkpop-shirt. Deze man staat werkelijk te popelen om hier te spelen, en straalt dat ook echt in alles uit: zijn praatjes zijn op maat gemaakt, hij staat zo hard te springen dat-ie binnen een halfuur peentjes zweet en ook in de middag dook hij al op allerlei plekken op om liedjes mee te zingen met Hozier en Limp Bizkit (?!?!), de selfie mag het navertellen. Eerlijk is eerlijk, niet vaak bestormen headliners een festival met zoveel gretigheid, en dat voelt echt als een verademing nadat Calvin Harris een dag eerder niet eens de moeite nam om zijn eigen fucking visuals mee te nemen.
‘We vinden eigenlijk dat Pinkpop een soort vrolijkheid moet oproepen', gaf programmeur Rob Trommelen laatst aan. Laat dat maar aan Vlaamse superster Pommelien Thijs over, die haar set toepasselijk genoeg aftrapt met 'Entertainment'. En jawel hoor, de volgelopen asfaltvlakte voor Stage 4 heeft een geweldige tijd.
De Engelse band Nothing But Thieves is kind aan huis op Pinkpop. Dit is alweer hun vierde keer, en het is hun meest indrukwekkende show op Nederlandse bodem. Zo indrukwekkend dat links en rechts geopperd wordt of ze niet een uurtje later op het grote podium hadden moeten staan als afsluiter.
De show van Sam Smith is uitgesproken queer, heerlijk queer, fantastisch queer. ‘I’m gonna turn this into one big gay bar’, schreeuwt hen al vroeg in de show. ‘Where are my queens tonight?!’ Twee dansers staan al gauw te droogneuken. Smith staat er even later in een fluffy regenboogjurk tussen te swingen, en zingt bovendien uitstekend.