De eerste dag van de 53ste editie van Pinkpop was een natte. Typische Pinkpop-lievelingen als Keane deden waarvoor ze kwamen, een Belgische popprinses pakte iedereen in en er was metal in een prog- en een baby-variant. Uiteindelijk overtuigde ook de headliner en toverde op de valreep zelfs een waterig zonnetje tevoorschijn. Eind goed, al goed!

8. Polyphia

© Timo Pisart

8. Polyphia

Even een raadseltje voor de muzieknerds vooraan in de tent: wat is er beter dan een zevensnarige gitaar? Een achtsnarige natuurlijk! Polyphia heeft er zelfs twee, en ook twee waanzinnig virtuoze gitaristen die het fretboard beter kennen dan hun bloedeigen moeders. Ze werkten wel eens samen met de ultieme shredder Steve Vai, maar de instrumentale progressive rock en nerdmetal van Polyphia is wel minder stoffig dan de meeste gitaargoden. Ze gooien ook trap in de mix en ‘ABC’ is zelfs een soort Ariana Grande-r&b-pophit. Ze krijgen - na veelvuldig vragen - dus gewoon een paar crowdsurfers cadeau, en ‘s werelds onschuldigste wall of death. Leuk ook, al die jonge koppies die vooraan tegen de barrier staan geplakt en gebiologeerd staan te gluren hoe snel die vingers heen en weer gaan. (TP)

Twee tracks van het optreden kijk je hier terug.

7. S10

© Timo Pisart

7. S10

Wat krijgt het Pinkpopdebuut van S10 een heerlijk kneuterige finale: hier meid, een cheque en een bosje bloemen, je bent de duizendste artiest die op Pinkpop speelt! En wat heeft de zangeres dan al een droomdebuut gegeven: majestueuze ballads ‘Adem Je In’, ‘De Diepte’ en ‘De Leven’ zijn een warme omhelzing voor de hele tent, er is een slim gekozen cover van ‘Kronenburger Park’ met het venijnige ‘want iedereen is de weg KWIJT!’, Froukje schuift aan voor ‘Nooit Meer Spijt’ en ‘Zonder Gezicht’ en de single ‘Laat Me Los’ is een wholesome slot.

Uit haar oeuvre kan ze inmiddels een uitstekende festivalset van een uur samenstellen, en het lijkt wel of S10 elk seizoen haar liveact weer twee stappen verder ontwikkelt. Inmiddels staat producer Sim Fane niet meer op het podium en speelt ze met een volwaardige band die een track als ‘Maria’ veel meer ROCK meegeeft. Slim is ook de regie: S10 richt zich regelmatig tot de camera’s, en kijkt ons zo via de beeldschermen allemaal een voor een in de ogen. (TP)

Kijk terug: 'Adem Je In' - live at Pinkpop 2024

6. Acda en de Munnik

© Nathan Reinds

6. Acda en de Munnik

In de hoogtijdagen van Acda en de Munnik, rond de eeuwwisseling, was het ondenkbaar dat het Amsterdamse duo op Pinkpop zou spelen. Veel te kleinkunst, veel te doorzon. Vanmiddag is Pinkpop een logische gouden kraal in de ketting van succes die hun reünie anno 2024 is. Wat begon als een serie Ziggo Dome concerten is uitgemond in een zegetocht langs zo’n beetje elk festival van het land. Terwijl op het veld oranje domineert over roze (met kwinkslagen als Diepvries en Wegdorst), maakt Landgraaf zich op voor een uurtje meezingen met een oeuvre dat niet gedateerd blijkt te zijn. Op die ‘cd van jou, cd van mij’ na dan.

Een groepje veertigers zingt uit volle borst mee met openers ‘De Kapitein II’ en ‘Niet Of Nooit Geweest’. Ze moeten amper twintig geweest zijn toen het hits waren. Best apart dat de songs destijds zo omarmd werden door gesjeesde studenten en bakvissen, want het zijn liedjes over echtscheiding, overspel en heel hard wegrennen uit je vastgeroeste leventje. De verpersoonlijking daarvan is Herman, hoofdpersoon in twee klassiekers, een man met een vrouw, kinderen, een auto en een baan, maar zonder vuur. Zijn saga lijkt in eerste instantie verkeerd af te lopen, maar we weten inmiddels allemaal dat ie een maas in het leven vond en ontsnapte.

Halverwege zit de slimme troef ‘De Stad Amsterdam’, een zeemansaanhaker van Jacques Brel die klein gespeeld wordt maar door de tempoversnelling naar het einde toe uitmondt in gejuich, terwijl Paul de Munnik ontroert met het solo gezongen ‘Lopen Tot De Zon Komt’, over een man die post voor het huis van zijn ex (en haar nieuwe vriend). Acda en de Munnik ogen nog altijd als doodnormale buurmannen en hun podiumbackdrop is zo saai als de baan van Herman, maar hun hits worden perfect verdeeld over het uurtje, gloedvol gebracht en uitbundig meegezongen. (AdV)

Kijk 3 tracks van het optreden op YouTube terug.

5. Babymetal

© Jelmer de Haas

5. Babymetal

Wat een bizarre act is Babymetal: op het eerste oog zijn ze een super-kawaii J-pop-girlband, deze drie meiden die superstrakke choreo’s dansen zoals we kennen van Blackpink, en precies zo mierzoet zingen, maar dan wel over loeiharde riffs en blastbeats. Met op de achtergrond visuals van een vuurzee, terwijl vlammenwerpers de ene na de andere likkende vlammentong opboeren. Dit is schattig én hysterisch, alsof je nyan cat in een metalband cast. Dus natuurlijk staan er op het hele veld mensen giebelend te kijken naar dit grappige schouwspel. Maar vergis je niet: deze drie J-pop-idolen worden geflankeerd door een superstrakke band die echt van spelen weet, en dus plooit het veld al na één liedje de vingers collectief in een bokkengroet. (MM)

Kijk drie tracks van het optreden terug.

4. Yungblud

© Jelmer de Haas

4. Yungblud

Flats, daar gaat-ie, plat op zijn reet, kilt in de lucht. Dat krijg je ervan: rennen op een nat podium. Maar Yungblud is niet van plan te leren of hij geeft geen fuck om een paar blauwe plekken. Gezien zijn imago waarschijnlijk het laatste. We zijn tien seconden verder en flats, daar gaat-ie weer onderuit. Gelukkig kan-ie er zelf om lachen.

Yungblud is een rock ‘n roll clown die opkomt voor buitenbeentjes zoals hijzelf. ‘I'm just a fleabag, nobody loves me!’, scandeert een meisje met net zulke uitgelopen zware strepen rond haar ogen als hij. Muzikaal is Yungblud een allegaartje van poppunk, Britpop, emo en zo nu en dan een vleugje rap, door de zanger gebracht met enthousiaste fucks en vrolijke middelvingers, plus een mic gedrenkt in het geluidseffect ‘overschreeuwen’. Er zit een hoop boosheid en angst in de liedjes van Yungblud, maar onderaan de streep toch ook veel vrolijkheid en levensdrang, benadrukt hij in zijn kersverse liedje ‘Breakdown’. Op rij 1 staat een meisje met in haar handen het bewijs dat al dat wilde gedoe ergens goed voor is: ‘You're the reason I'm alive.’ (AdV)

Benieuwd? Vier songs van dit optreden staan op YouTube.

3. Keane

© Ben Houdijk

3. Keane

‘Somewhere Only We Know’ schalt over het grote veld, het voorvak verandert in één grote schuimende handjeszee, en kijk eens om je heen: dit is toch het ultieme Pinkpop-moment der Pinkpop-momenten? De allereerste (en meteen allergrootste) HIT die KEANE ooit scoorde is zo’n song die generaties verbindt, waarvan je ook een beetje kunt vergeten hoe goed-ie is, eentje die vandaag het veld écht samenbrengt en bovendien ont-zet-tend goed wordt gespeeld. Uit 2002 komt-ie, en in interviews vertelt frontman Tom Chaplin vaker hoe hij zich kort daarna in de drugs stortte om zijn verlegenheid te overwinnen en volledig uit de bocht vloog. Dat de band twintig jaar later nog als een klok klinkt is echt niet vanzelfsprekend.

En oké, sindsdien hebben de Britse vaandeldragers van de knuffelrock echt wel meer muziek uitgebracht, maar toch draait de setlist vandaag vooral om die roestvrijstalen debuutplaat. Een Greatest Hits-show dus, en waar de headliner vandaag nog geen generatie-verbindende songs heeft en het daar ook bij de subheadliners een beetje aan ontbreekt, heeft Keane die wel. (MM)

Het hele (!) Pinkpop-optreden van Keane staat op YouTube.
'Somewhere Only We Know' in exclusieve sessie van NPO Luister en 3FM.

2. Måneskin

© Jelmer de Haas

2. Måneskin

Wie had dat gedacht, toen Måneskin drie jaar geleden het Songfestival won, dat we naar een toekomstige Pinkpop-headliner zaten te kijken, laat staan binnen zo’n korte tijd? Wij in elk geval niet toen ze hier een jaar later passeerden. Het voelde als een Dr Oetker pizza Hawaï, een commercieel stuk deeg dat dolgraag voor authentiek wil doorgaan. Maar kijk eens aan: bij gebrek aan AAA-namen heeft Pinkpop de glamoureuze Italianen naar de hoogste trede op het erepodium geschopt, en die kans grijpen de Italianen! (AdV)

Lees hier de volledige recensie >>>

1. Pommelien Thijs

© Nathan Reinds

1. Pommelien Thijs

‘We vinden eigenlijk dat Pinkpop een soort vrolijkheid moet oproepen', gaf programmeur Rob Trommelen laatst aan. Laat dat maar aan Vlaamse superster Pommelien Thijs over, die haar set toepasselijk genoeg aftrapt met 'Entertainment'. En jawel hoor, de volgelopen asfaltvlakte voor Stage 4 heeft een geweldige tijd.

In het uithoekje van het Pinkpopterrein trakteert Thijs, samen met haar piekfijne band, het publiek op een soort stadionshow-in-wording. Iedere song voelt als (of is simpelweg) een hit, de voorste rijen zingen elke regel mee en weten precies welke woorden ze het hardst moeten meeschreeuwen. Dat de popzangeres naast haar zoete popsongs ook af en toe vurig uit de hoek komt door tegen poppunk aan te leunen (denk aan Olivia Rodrigo), doet wonderen. Zelfs de meest gitaarminded Pinkpopganger kan een glimlach niet onderdrukken.

Tuurlijk, het merendeel van de nummers bestaat niet uit muzikale wiskunde, maar daarvoor zijn we hier ook helemaal niet. Toch is het het gevoelige 'Meisjes van Honing' dat onze wangen nat maakt, en welteverstaan: deze keer niet door de regen. (BR)

Nieuwsgierig? Kijk 3 tracks van dit optreden terug op YouTube.
'Het Beste Moet Nog Komen' in exclusieve sessie van NPO 3FM en NPO Luister.

Ook gezien:

KAWALA
De vrolijke popliedjes van het Britse vijftal zijn onmisbaar in menig zomerplaylist en blijken dan ook uitermate geschikt om het Pinkpoppubliek te doen ontwaken. Zelfs de zon durft zich voorzichtig te laten zien, de perfecte gelegenheid voor een eerste openingsdansje. Kijk het optreden hier terug. (BR)

Jiri11
Terwijl de ene na de andere zwaan op het scherm langsfladdert en ronddrijft, brengt Jiri11 als opener van Pinkpop 2023 in de tent zijn zwanenzang. Na een halfuur fraaie hiphop-r&b (waarvoor z’n labelbaas Ronnie Flex ook komt opdagen!) komt er een band achter hem staan, pakt hij een gitaar en speelt-ie allereerst een wonderschone ballad (die engelachtige uithaal!!!), en daarna twee slicke neder-yachtrock-songs. De oren klapperen, want dit genre bestond nog helemaal niet in Nederland. Jammer dat de tent nog nauwelijks is gevuld om 12 uur ‘s middags. Kijk 4 tracks van dit optreden hier terug. We spraken Jiri ook vlak voor hij het podium op ging (video). (TP)

Palaye Royale
Het hoofdpodium is precies één nummer geopend en de eerste sitdown is een feit bij Måneskin-support Palaye Royale. Ze brengen hun bleek-geschminkte fashionrock met gevoel voor dramatiek. De hits van de Italianen hebben zij niet, maar de drummer kan wél heel knap een peukie op zijn onderlip balanceren tijdens het spelen. Het gehele optreden kijk je hier terug. (AdV)

Avril Lavigne
We hadden er nog zo’n zin in, deze allereerste Nederlandse festivalshow ooit (!) van de Canadese poppunkprinses, maar echt sprankelen wil het niet vandaag. Avril schuift nogal lusteloos over het podium heen, en als Yungblud dan voor een liedje aanschuift neemt-ie de boel ook meteen over. Zou er dan toch een kern van waarheid zitten in die conspiracy theory? Vier songs van het optreden kijk je hier terug. (MM)

Fleddy Melculy
‘De volgende song gaat helemaal nergens over, want tegenwoordig moet je zo ontzettend opletten op alles wat je zegt.’ En even later: ‘Jullie zijn hier vast voor onze maatschappijkritische teksten. Het volgende nummer gaat over mensen die achter hun gat de deur niet dicht doen!!!’ Hang Youth voor anti-woke-brigadiers dus, deze Vlaamse nu-metalgroep die ooit begon als een grap maar hun Rage Against The Machine-riffs ondertussen bloedserieus neemt. 'ALLES MOET KAPOT!!1!!1!' Kijk een deel van het optreden hier terug. (MM)

Skindred
Uit welke krochten van de vergetelheid zijn deze nu-metal-meets-ragga-mannen uit Wales komen kruipen?! Ze plakken de heavy RATM-esque riffs aan elkaar met grappen en grollen, flarden Van Halen, Dr. Dre en ‘if you’re happy and you know it clap your hands’. Vijf punten aftrek voor de ‘Hello Rock Am Ring!!!’ Kijk hier het optreden terug. (TP)

Nieve Ella
Pinkpop richt zich tegenwoordig steeds minder op indie-acts en des te fijner is het dat we halverwege de eerste dag stuiten op een welkome verrassing in de persoon van Nieve Ella. Met een sound ergens tussen Phoebe Bridgers en Blondshell in, vult de Britse zonder moeite veertig minuten met zowel lieve als brutale poprock. Kijk 2 tracks van dit optreden terug. (BR)

Tinlicker
Die kickdrums zijn alsof Thor met zijn hamer gigantische heipalen in de grond staat te beuken, en daar heeft Pinkpop wel behoefte aan op vrijdagavond. De emotionele house van Utrechts duo Tinlicker klinkt op momenten echt indrukwekkend over het geluidssysteem van de tent, maar hoewel ze in deze liveact hun tracks aan elkaar spelen, beginnen ze telkens weer vanaf nul met de opbouw. Daardoor is het net niet dancey genoeg voor een danceact, en tegelijkertijd hebben ze ook niet genoeg hooks voor een popact (hoewel die Robert Miles-edit en alt-J-remix erin gaan als een patatje met extra mayo). Kijk het optreden hier terug. (TP)

AVIVA
Jammer dat de emo-poprocksongs van de Australische live een stuk minder krachtig overeind blijven dan op plaat. Meer dan de helft van alles wat we voorgeschoteld krijgen staat op tape en het geheel voelt daardoor erg rommelig aan. Tegen het einde van de set blijft er, mede door een enorme plensbui, nog maar een handvol bezoekers over. (BR)

Cian Ducrot
Man man man, wat heeft-ie een strot, hè? Zet Cian Ducrot maar in het rijtje van bloedserieuze singer-songwriters, zoals Ed Sheeran zonder de spierwitte flow, of Lewis Capaldi, maar dan zonder de grappen. En sure, die megarefreinen zijn gemáákt om de emoties te laten vloeien, maar wanneer ieder liedje met precies dezelfde intensiteit wordt gebracht, wordt de boel wel wat platgeslagen. Kijk bijna het gehele optreden terug op YouTube. (MM)

Nathaniel Rateliff
Terwijl het hele terrein kleddernat regent, blijft het in de tent lekker droog. Ook op het podium, want southern-soulzanger Nathaniel Rateliff en zijn flinke band werken zich bepaald niet in het zweet. Jammer, want een song als ‘You Worry Me’, al vroeg in de show gespeeld, is van zeldzame klasse. (TP)

Royal Blood
Mike Kerr en Ben Thatcher hebben het Royal Blood concept met al zijn beperkingen aardig uitgespeeld. Grommend lage basriffs, wieuw uithaal in de refreinen, drumroffels die elke keer net geen solo's worden. Best een scherpe sound, maar de beste songs zijn die van het debuut en de rest voelt als herhalingsoefeningen. Drie tracks van dit optreden staan op ons YouTube-kanaal. (AdV)