Drie keer is scheepsrecht. Dat hebben de drie jongens van Solitus misschien ook gedacht, toen ze na twee niet-uitgebrachte demo's begin dit jaar besloten hun eerste cd op de markt te brengen. Titel: 'Too many buttons'. Helaas voor de band, en natuurlijk ook voor de luisteraar, gaat dit eeuwenoude spreekwoord in dit geval slechts gedeeltelijk op.

Het eerste nummer van de cd, 'Nice ride', beukt aanvankelijk lekker uit de speakers en weet meteen de aandacht van de luisteraar te trekken. Helaas verliest het nummer met de inzet van de zangpartij te veel van zijn charme. Het lekker dravende gitaarpartijtje verdwijnt en maakt plaats voor standaardpunk, waarbij in hoog tempo akkoorden de gitaar uit worden gesmeten, zonder dat er veel melodie uit voortvloeit.

Ook het tweede nummer begint sterk en heeft bovendien een sterke tekst. Jammer genoeg is het wat de kwaliteit betreft een afspiegeling van 'Nice ride': een sterk begin, fantasieloze coupletten en verrassende, creatieve intermezzo's die vaak rondom het refrein hun opwacht maken.

Ook de twee resterende nummers op 'Too many Buttons' volgen deze traditie en na afloop van de plaat moeten we vaststellen dat Solitus na twee mislukte pogingen niet meer dan een wisselvallig debuutalbum heeft afgeleverd. Dat wil niet zeggen dat het resultaat van Solitus' inspanning slecht is, maar wel dat het te weinig onderscheidend vermogen heeft om op te vallen in de menigte.

'Too many Buttons' is wat het is: standaard, meeschreeuwbare adolescentenpunk. Het is zeer spijtig dat de jongens zo aan de standaard punkstructuur hebben vastgehouden en hun muzikale talent niet gewoon de vrije loop hebben gelaten.

Want laten we wel wezen, 'Too many Buttons' is een goed geproduceerde, goed afgemixte plaat met een aantal sterke gitaarpartijen en uitstekend drumwerk. In het vervolg zou het de band dan ook zeker ten goede komen als ze het punk-keurslijf zouden laten varen en gewoon hun muzikale hart volgen.