Als je als recensent in het publiek staat en je maakt wat aantekeningen, krijg je al snel de aandacht. Zo ook zaterdagavond bij het Voerweg-podium: "Je hebt toch wel opgeschreven dat de muziek wat wegheeft van 16 Horsepower he?" "Ze lijken ook wel wat op Black Rebel Motorcycle Club" "Er zitten ook wat stoner-dingetjes in!" Ook tref je bluesinvloeden en psychedelische uitstapjes aan. Oftewel: het Britse Archie Bronson Outfit is lastig te omschrijven. En dan krijg je al snel het label 'indie' opgeplakt. Drummer Mark en bassist Dorian zorgen voor strakke en soms logge ritmes, die soms aan een band als Kyuss doet denken. Gitarist en zanger Sam vult dat aan met stevig gitaarwerk en opvallende zang. Hij heeft een redelijk hoge stem en klinkt getergd door een lichte trilling in zijn stem. Dat geeft de nummers een extra emotionele lading mee, soms klinkt het wat triest. Maar de muziek klinkt nergens deprimerend. Juist niet! Het is alsof de band wil zeggen: "het is wel erg, maar ga niet bij de pakken neer zitten, er is nog zoveel leuks in de wereld!" Een enkele keer laat de band zich gaan in een stukje jaren '60 psychedelica, maar over het algemeen is het vooral 'stoere-mannenrock'. Het publiek is enthousiast en de knikt massaal met het hoofd mee in de maat. Dat is meestal een goed teken. Een enkeling waagt zelfs een dansje. Hoe je de muziek ook wilt omschrijven: mij hebben ze uit mijn sokken geblazen. Indrukwekkende band! Foto: Mike Nicolaassen