High Time Amplifier bestaat sinds november 2002 en is een van de productievere bands uit de regio Arnhem/Nijmegen. Nadat ze in september van vorig jaar hun eerste ep hebben uitgebracht ('Down the Sunset Road') is het inmiddels tijd voor hun tweede. De band ziet zelf een duidelijk verschil tussen de platen: "Was op 'Down the Sunset Road' de meer semi-akoestische kant van de band te horen, op 'Sweet Little Devil' is een rockende High Time Amplifier te horen." Dat klinkt veelbelovend, maar hoe vaak ik ook naar de ep luister, ik hoor geen rockende band. Daarvoor blijft het gewoon te halfzacht.
Als je het positief bekijkt kun je eventueel stellen dat High Time Amplifier erin slaagt om half-rock te maken. Van de vier nummers zijn er slechts twee die een min of meer opzwepende beat hebben en rocken: 'Before' en 'Don't believe it'. Dat is dan ook het beste wat deze enigszins teleurstellende ep te bieden heeft. De nummers rocken wel, maar niet voldoende. Het gitaarwerk klinkt niet rauw en strak genoeg en ook de solo's zijn wat zwakjes, vooral tijdens het eerste nummer. Het voortdurende gepingel op de achtergrond voegt geen extra dimensie aan het nummer toe. De zang is wel aardig, maar het nummer drentelt op een wat langzame manier door zonder ergens te komen.
Alhoewel het tweede nummer ('Before') wel aardig loopt, klinkt het refrein nogal standaard. De 'bassolo' in het midden van het stuk is wel erg leuk, maar de halve geluidsexplosie die erop volgt laat dan weer wat te wensen over. Het nummer draaft voort op het halfharde popgeluid dat de hele ep kenmerkt. Het meest opzienbarende nummer op de ep is het derde nummer, 'Until the Fever's Gone'. Dit langzame, relaxte nummer doet meer denken aan jazz dan aan rock.
Deze vergelijking gaat met name op voor het experimentele gitaarintermezzo dat bij mij de vraag opriep: "Heb ik wel het goede album? Of is er dan toch wat fout gegaan?" Als High Time Amplifier ooit een echte rockband wil worden, moet het toch het een en ander veranderen. De gitaren moeten rauwer, het spel strakker en het solowerk moet iets volwassener worden. Ook de zang moet wat venijniger.
Wat High Time Amplifier met deze plaat aflevert is gewoon te braaf om rock te zijn. Het is gitaarpop en zelfs in dat genre blinkt de ep niet uit in originaliteit. Ik kan de vermeende 'evolutie' die High Time Amplifier op zijn website noemt dan ook niet ontdekken. Een positief punt is de strakke en professionele productie op 'Sweet Little Devil'.
Ik zie wel potentie in High Time Amplifer, maar ik hoop dat ze er ook een keer wat mee gaan doen. Als ze het in de muziekwereld willen maken, zullen ze zich toch moeten onderscheiden van andere bands. Door het uitgeven van ep's als 'Sweet Little Devil' en 'Down the Sunset Road' is het goed mogelijk dat High Time Amplifier uiteindelijk gewoon ten onder gaat in de massa. Wie van gitaarpop à la Di-Rect houdt, moet de ep misschien eens een kans geven, maar wie een echt rockende ep verwacht, zal helaas teleurgesteld worden.