Het is rond de klok van half elf als op woensdag 23 november de eerste klanken uit de zaal van Merleyn komen. Het zijn de klanken van Spider James. Het zestal vult het podium vrijwel geheel. Met als middelpunt zanger en bassist Patrick. De band speelt bevlogen en strak. De nummers klinken gevarieerd. Een snufje indiepop hier, een scheutje dub-reggae daar en om het helemaal af te maken ook wat voorzichtig kneiterende electrobassen.
Tegen het einde van de set klinkt er zelfs iets wat het best te omschrijven is als The Shadows in een nieuw jasje. Wat betreft originaliteit slaagt Spider James dan ook met vlag en wimpel. Het intense geluid van een band die overduidelijk goed op elkaar ingespeeld is, klinkt erg goed en de tweede stem van Willem die enkele malen van achter de keyboards vandaan komt klinkt mooi met die van Patrick. Tot zover dus louter positief nieuws te melden.
Toch zijn er nog de nodige verbeteringen aan te brengen. Wat mij betreft liggen die voornamelijk op het terrein van de composities. De welbekende spanningsboog en dynamiek die bij een nummer als 'All in between' wel aanwezig is, mis ik bij een aantal van de andere nummers. Bovendien is driftig experimenteren met stijlen één ding, al die invloeden tot coherente composities maken is echter een tweede. Aan samenhangende nummers ontbreekt het af en toe. Als ze daar nog aan werken, kan Spider James zeker uitgroeien tot een band van nationaal belang. Vooralsnog blijft het echter een leuk bandje uit Nijmegen. En dat is lang niet slecht.
Nadat Spider James het podium heeft verlaten betreden de twee broers van Kompaktrekorder het podium. Voor degenen die regelmatig deze site bezoeken is het geen nieuws dat zij er afgelopen jaar met de hoofdprijs in de Roos van Nijmegen vandoor gingen. Net als Spider James experimenteren zij driftig met stijlen. Ook hier komen allerlei invloeden uit de hedendaagse (pop)muziek voorbij. Het geluid beweegt zich tussen indiepop en electro(rock). Waar Spider James last van heeft, speelt Kompaktrekorder ook parten. De nummers zijn veelal gestoeld op leuke muzikale vondsten en missen vaak een echte spanningsboog.
Van een winnaar van de Roos mag je iets meer verwachten dan wat de twee broers op het podium brengen. De nummers zijn (te) lineair en kennen een simpele rechttoe rechtaan-structuur waarin slechts zelden verrassende wendingen te vinden zijn. Aan het eind van het nummer blijf je vaak achter met een onvoldaan gevoel. Mark heeft een prachtige stem en beide broers zijn goede muzikanten.
Het zou naar mijn smaak echter geen kwaad kunnen om meer tijd te besteden aan de composities. Een leuk loopje of een spannende sample maken nog geen boeiende popsongs. Nu ik toch met het uitdelen van tips bezig ben, wil ik de heren aanraden ook eens met een drummer te gaan werken. De nummers klinken nu erg rechtlijnig door de monotone en simpele drumritmes die ook nog eens erg veel op elkaar lijken. Waar ze begaafde gitaristen/bassisten zijn, hebben ze op dit gebied nog het een en ander op te steken. Een drummer zou hier wellicht uitkomst kunnen bieden.