"Bedankt voor de stilte! Daar hadden we om gevraagd", roept gitarist Dennis van Spider Rico. Het lukt de band maar niet om het publiek echt enthousiast te krijgen, en daardoor lijkt de band uit Den Haag zelf ook minder zin te hebben. Spider Rico speelt vuile garage-trash-rock-'n-roll zoals het hoort: korte en intense nummers met gillende gitaren en gillende zangers, begeleid door een strakke ritmesectie. Het optreden is rommelig. De pauzes tussen de nummers door zijn lang. Drummer Bas komt vaak achter zijn drumstel vandaan om een slok bier te halen bij de zanger, om te klagen over het geluid op de monitor of om het publiek mee te laten klappen. Daar is hij zo druk mee dat hij soms te laat weer terug op zijn plaats is om in te vallen in een nummer. Gitarist Lennie laat een nummer stoppen omdat hij zijn gitaar wil stemmen. De andere gasten willen gewoon spelen, en zetten meteen nog een keer in. Lennie besluit daarop het hele nummer met een biertje in de hand aan de kant te zitten. Toch komt de band er goed mee weg. De nummers die gespeeld worden klinken goed: hard, snel en opwindend. De energie straalt ervan af. Als referenties worden vaak The Oblivians en The New Bomb Turks genoemd. Terechte vergelijkingen, maar ik hoor ook invloeden van The Sonics en zelfs The Libertines terug. Dit is pure rock-'n-roll. Het gedrag op het podium hoort daar bij en is net niet irritant. Vergeleken met eerdere optredens heeft Spider Rico zich erg ingehouden qua podiumpresentatie. Graag zie ik ze later dit jaar terug in Nijmegen, voor een optreden met een enthousiaster publiek, waardoor de bandleden zelf ook meer energie krijgen. Spider Rico heeft het absoluut in zich om een onvergetelijke show neer te zetten! Foto's: Nicole Blommers