Na een aantal demo's gooit Antillectual deze uitermate mooi vormgeven digipack, hun eerste volwaardige album, op de markt. En dat is geen bescheiden eerste stap. Bij het openingsnummer lijkt het even te gaan om gladde skatepunk. Maar nog voor het eerste refrein blijkt dat deze formule totaal wordt ondergedompeld in een orkaan aan onverwachte rifjes, wiskundige tempowisselingen en technische breaks. De complete trukendoos van de hogeschool der elektrische gitaar wordt opengetrokken. Gitarist Willem bouwt in zijn eentje een indrukwekkende jungle van van solo's, strumpartijen en powerchords. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar in de verte hoor ik af en toe unisono Iron Maiden-loopjes, die (gelukkig) meedogenloos worden afgestraft door lompe breaks. Dezelfde schizofrene houding zet zich ook voort in de zanglijnen. De lead-vocals zijn zwoel en hees en klinken alsof ze bevlekt zijn door nicotine en whisky (iets wat je niet verwacht bij een band die bestaat uit veganisten en parttime vegetariërs). De backing vocals bestaan uit krijsen, grunten en hysterisch geschuimbek. De ideeëndichtheid per nummer is dus hoog. Soms iets te hoog voor mij (doe mij maar drie simpele akkoorden), maar fans van Strike Anywhere, Boy Sets Fire en Propagandi, zullen dit des te meer waarderen. Verbeter de wereld, begin bij je eigen platenkast. Met Antillectual heb je altijd een intellectueel antwoord op al je andere punknummers, die vaak alleen over bier drinken en vechten gaan.