#OEROL18: Amsterdamse rock fossielen tellen nog altijd mee
Eigenzinnig en soms een beetje prikkelen
Begin dit jaar bracht Claw Boys Claw het album It's Not Me, The Horse Is Not Me - Part 1 uit. De dertiende langspeler alweer van het Amsterdamse kwartet, sinds 1984. Opnieuw een ijzersterke rauwe rockplaat. Nummers als Polly Maggoo en Suck The Mountain hebben alles in zich om klassiekers te worden. Live staat Claw Boys Claw ook nog altijd als een huis. Op Oerol is dat vanavond niet anders. Al lijkt het voor menig festivalganger net iets te rauw. Zanger en boegbeeld van de band, Peter te Bos is in vorm en lijkt er zin in te hebben. Natuurlijk blijft de gebruikelijke sneer van Te Bos ook vanavond niet achterwege: "Zijn jullie hier de hele week? Hoeven jullie dan niet te werken". Het is Te Bos ten voeten uit: eigenzinnig en soms een beetje prikkelen, maar ook even een kijkje in het publiek nemen. Het hoort er allemaal bij. Het maakt de shows van de band tot een interessant geheel. Soms boeiend, soms een beetje mat, maar vooral zeer goed geregisseerd.
Hoogtepunt
Publieks-pleasers als Rosie en Call Me An Angel speelt de band al een tijdje niet meer live, maar een rauwere klassieker als Superkid staat nog steeds op de setlist. De uitvoering is een bijzondere, want drummer Jeroen Kleijn maakt plaats voor zijn tienjarige zoon Jan. Deze laat zien dat het drummen in de genen zit van de familie Kleijn. Daarnaast, kinderen op het podium tijdens een rockconcert, het werk altijd. Voor het publiek is Jan Kleijn de super kid. Maar ook de iets oudere kids op het hoofdpodium van de Westerkeyn zijn vanavond weer super.
Wie: Claw Boys Claw
Wat: Oerol 2018
Waar: Westerkeyn, Midsland