Bij het beluisteren van het eerste nummer, The Curtis Vogue, is de muziek even wennen door de duistere donkere klanken die steeds herhaald worden. Hierdoor kan het moeite kosten om door het album heen te komen. Toch maakt de muziek nieuwsgierig naar de rest van het album.
Recensie: Tickets Go Past
Jamsessie leidt tot een mysterieus titelloos album
Het Fries/Arnhemse Tickets Go Past, bestaande uit Phil Mills en Joost Brouwer, heeft in december 2014 hun derde album uitgebracht. Dit is later dan verwacht. Meer dan de helft van de nummers komen voort uit jamsessies die vijf dagen in beslag nemen. Toch duurt het drie jaar voordat dit titelloze album aan de wereld wordt gepresenteerd.
Het nummer Gauche heeft dezelfde sfeer als The Curtis Vogue maar heeft een hogere opbouw dan de eerste track. Overeenkomstig zijn de ritmes die zich herhalen, maar hier wordt met scheurende gitaar overheen gespeelt, waardoor het interessant wordt. Hedge My Bets, het vijfde nummer van het album, begint met een opzwepend ritme en dromerige gitaarmelodieën. Deze combinatie zorgt ervoor dat de luisteraar wordt meegesleept in de klanken van de muziek. Het nummer Snow (Shed My Skin) is wat anders dan de rest van het album en onderscheidt zich door het ingetogen en kwetsbare karakter. Het slotnummer Departure Times zorgt voor het belanden in die donkere, mysterieuze sfeer van de eerste paar nummers.