Enige nuancering is wellicht op z'n plaats. Django Reinhardt, Manu Chao. De ganse chansons-in-rokerige-kelderbars-scene. Je ruikt de gauloises. Je proeft de vin rouge, wat weer enorm helpt om lieden als Sartre en Camus te begrijpen. Ah, de Franse kunst en cultuur! Maar ergens ging het mis, daar in La Douce France. Want als mij iets duidelijk is geworden, na drie weken kamperen in bovengenoemd land, is dat het muzikaal vreselijk uit de hand is gelopen. Nu moet ik toegeven dat rap in het Frans nog wel aardig klinkt. Ik geloof meteen dat die Noord-Afrikaanse knapen in de banlieus een tamelijk uitzichtloos bestaan leiden, en dat in het politiebestand niet alleen guitige Louis de Funès-achtige typjes rondstappen. Maar verder produceert het land qua moderne muziek weinig dat onze aandacht verdient. Zou het iets te maken hebben met het feit dat de Franse regering een bepaald percentage Franstalige muziek op de (publieke) radio voorschrijft? Het werkt niet, tenminste als ik afga op de plaatjes die ik in de WC's van de camping hoorde. De Franstalige muziek was een slechte copie van Engelstalig genre, en de Engelstalige platen gaven blijk van een rare voorliefde voor achterhaalde jaren 80-acts. Duran Duran, hoorde ik vaak. The Police ook. En Kajagoogoo. Stoelgangbevorderend, dat dan weer wel.

In een niet aflatende poging de kampeerders te vermaken speelde er zo af en toe ook een bandje. Daarin werd alle leed die ik hierboven beschreef samengebald. Een dodelijk verveelde bassist, een ADHD-gitarist die als een acrobaat over de hals van z'n gitaar racete en al z'n effectpedalen liefst tegelijkertijd demonstreerde, een Ome Willem-achtige drummer die de het vooral voor de gezelligheid (en de Pastis) deed, en een zanger die duidelijk niet de moeite had genomen de Engelse teksten thuis eens grondig door te nemen. Het is dat ik de accoorden van A Hard Day's Night ken, anders had ik me nu nog afgevraagd welk liedje de band speelde.