De volgende dag een uitgebreid ontbijt en Jessie en ik hebben een ommetje door de bergen gemaakt om nog even een neut in de sneeuw tussen de skiërs te drinken. Vervolgens belanden we in een file van maar liefst 37 kilometer en kwamen twee uur te laat op onze volgende plek aan, ergens bij Geneve. Een plaats luisterend naar de naam Versoix... Nog wel ruim op tijd om te spelen. Tja, wij hadden de backline dus zonder ons kon het feest toch niet beginnen maar even zo goed een kleine misser onzer zijde in deze. We kwamen op een plek aan waar heel veel honden woonden en waar bijna iedereen dronken was. In de keuken waar we een maal kregen lag iemand kompleet van de wereld op een bank te pitten met z´n broek half uit. Stel je dit plaatje even voor; een keuken waar een maand geleden een voedsel bom ontploft was en waar nadien niemand op het idee gekomen was om het één en ander op te ruimen. Met iemand knock out op de ene bank en iemand anders met griep op een andere bank, overal joekels van honden die hongerig om zich heen keken. En dan wij, Jessie en ik, allebei met een papieren bordje met een vage bloemkool stampot voor ons op een overvolle tafel. Als je alles wat daar op tafel lag bij elkaar zou vegen en op zou roken zou je in een trip van week terecht komen en de uitvinder van een geheel nieuw kleurenscala zijn. We keken elkaar aan en aten zwijgend. Naar links kijken was geen goed plan, want dan keek je recht tegen de blote kont aan van....? Naar rechts kijken was een nog minder goed plan, want dan zag je het gasfornuis en het aanrecht waar onze maaltijd vandaan kwam en om ons heen liepen kwijlende honden. Ondertussen hoorden we het hoge gepiep van een bijna gemummificeerde computer en speedmetal schalde uit één box. De versterker had alleen een werkende treble knop en die stond dan ook op elf. Kortom, het leverde een heerlijk verhelderende kijk op de flexibiliteit van de mensheid in z´n algemeenheid op. Dit beloofde wat. Uiteindelijk na veel vijfen en zessen hadden we het spul aan de praat en ging het feest los. En het ging er om weg kan ik je vertellen. Leek het allemaal wat grimmig in den beginnen. Deze mountain peopletjes weten wat een goed punkfeestje is . Wij -Jessie en ik- sliepen in de bus. Het was goed koud buiten, het vroor zelfs, maar binnen in de bus was het aangenaam verpozen. Dat konden de andere twee bands niet zeggen, zij sliepen met zijn allen in een los gebouwtje waar ook alle honden sliepen. Voor hun was het afzien. Met oordopjes in de neusgaten ( tegen de ietwat overheersende honden geur) en "fully dressed" in de slaap zakken trachten zij de slaap te vatten. Een mission impossible. De volgende dag vroeg weg en ontbijten, poepen, pissen, wassen en tanden poetsen bij het eerste het beste tankstation. We vervolgden onze rit naar het noorden met als eindbestemming Frankfurt. Het was een gewone maandag dus de verwachtingen voor dit optreden waren minimaal. Maar toch waren we allen in een opperbeste stemming. We hadden Zwitserland in onze pocket en dat is goed. In Frankfurt wachtte ons een warm onthaal, zowel letterlijk als figuurlijk. Een warme keukenwagen waar een heerlijke maaltijd op ons stond te wachten en hele vriendelijk en enthousiaste mensen. We moesten zelf opbouwen, maar vele handen maken licht werk en iedereen had wel zin om even wat te doen. Ik kreeg nog een xlr plug in mijn oog wat de volgende dag een mooie blauwe plek op leverde waar ik nog dagen trots mee rond gewandeld heb. De bands speelde echt goed, alles uit de kast en er waren ruim boven verwachting veel mensen op het optreden afgekomen. Het werd een heel goed feestje dat tot een uur of 4 ´s nachts doorging. De volgende dag ontbijten en afscheid nemen van onze tourmaatjes. Het was een zeer geslaagde tour en er zullen zeker meerdere volgen.