In de Freezine stak organisator Sjouke Nauta (Friesland Pop) vandaag de loftrompet over de Kleine Prijs van Fryslân. "Als er goed nieuws is over acts als Monstertux, Adept, Suicidal Birds, Bonne Aparte, Believisadoubt, Make Believe, Elske en anderen die niet alleen landelijk maar vaak juist ook in het buitenland aan de bak komen, terwijl een nieuwe lichting talent al weer staat te trappelen, dan zou je er bijna tranen van in de ogen krijgen." Iduna-programmeur Spits krijgt ook tranen in zijn ogen als hij aan de Kleine Prijs van Fryslân denkt, echter niet van vreugde... Spits reageert met een eigen column. De column van Sjouke Nauta vind je achter het linkje rechts op deze pagina. Teunis Spits - Mijn ergernis die bandcontest heet... Dan mijn aversie tegen de immer opkomende en het popland overwoekerende wedstrijden in de muziek. Ik zie door de bomen het bos niet meer. Kijk voor de gein eens in biografieën van bands aan welke contests en battles zij allemaal mee hebben gedaan, wie wát allemaal wel niet gewonnen heeft of wie een respectabele tweede prijs heeft behaald. Bands moeten gewoon gaan spelen en hun best doen! Voor een appel en een ei de podia langsgaan! De markt wordt mijns inziens vervuild met al die wedstrijden. Waar zijn de tijden van bellen en demo's gebleven; met een brok in de keel de programmeur bellen of je alsjeblieft mag spelen. Appels en peren vergelijk je niet met elkaar, wat ook opgaat voor een popband en een punkband. Muziek is emotie en dat kan je niet in een wedstrijdvorm gooien. Dan nog het nodige geblaaskaak van mensen die denken daar wel eens even een mening over te moeten en te kunnen hebben. Mij niet gezien. Vers in het geheugen, doch al een lange tijd geleden, is mijn persoonlijke ervaring in de jury van een niet nader te noemen 'kleine' prijs van Friesland. Daar ging een brandje uit Sneek met de eer naar Amsterdam om daar een stevige stempel drukken op ons toch al 'boerse' imago. Nee, laat mij maar aan de brievenbus zitten, met smacht te wachten op bruine enveloppen met cassettebandjes en op een a4-tje mooie stukjes huisvlijt, waarin de band zichzelf omschrijft. Naast de brievenbus staat mijn draaischijftelefoon te wachten tot de de eerste band belt... Dát waren nog eens tijden! Toen deed je nog mee aan de 'De Kleine Prijs van Sneek' en stond deze tenminste nog ergens voor. Vijftien minuten spelen, geen minuut minuut langer en al zeker geen cover. Want o wee, dan ging de stekker eruit en kon je naar die finaleplaats sowieso wel fluiten. Bo Beep wist dat met succes te omzeilen door twintig minuten lang covers te spelen... Ik staar uit het raam van mijn kantoor, waar de regen zachtjes tegen het raam tikt. Langzaam loopt er een druppel naar beneden, wat mij betreft symbool voor de kwaliteit van het immer doorgroeiende bos van muzikale wedstrijden. En weg is de druppel, net als mijn interesse voor al deze begroeiing in Nederland Muziekland.