Een live-optreden van de legendarische Woodstockband Ten Years After in Poppodium Iduna in Drachten. Dat beloofde wat voor liefhebbers van lange gitaarstukken en drumsolo’s. Een kleine 300 rockliefhebbers stonden om een uur of tien klaar voor een flinke portie power-en rock blues. Ric Lee, Leo Lyons en Chick Churchill als de authentieke leden van Ten Years After en daarbij de veel jongere gitarist/vocalist Joe Gooch, die voormalig zanger Alvin Lee vervangt. De set werd hoofdzakelijk samengesteld uit oudere songs, grotendeels stevig rockend met een paar korte intermezzo’s van rustige nummers. De band begon met het spelen van wat nummers op de recent verschenen cd “Now”. Het publiek, dat overwegend bestond uit fans op gevorderde leeftijd, reageerde aanvankelijk wat lauwtjes op de performance van de band en de jonge zanger Joe Gooch (27). Het leek wel of de band even een warming up nodig had om het publiek wakker te maken. De voor de band kenmerkende lange drum-en gitaarsolo’s verveelden enigszins. Daarbij werden zelfs stukken van Aerosmith en Elvis nummers uit de kast gehaald. Dit werd goedgemaakt door de verfrissende zangkwaliteiten en het gitaarspel van Gooch. De vraag vantevoren was of Joe Gooch icoon Alvin Lee op een waardige manier kon vervangen. Als je zonder vooroordelen luisterde naar het gitaarspel en de zang van Joe kon je merken dat je Alvin onbewust al vergeet. Want deze knaap kan een flink stuk overweg met zijn gitaar en zingt ongeveer hetzelfde als zijn voorganger. Toen eenmaal de ouwe klassiekers als “Love like a man” , “I’m going home” en “Hear me calling” aan bod kwamen was zelfs het nuchtere Friese publiek verkocht en zong mee met de band. Ric Lee trakteerde het publiek tot tweemaal toe op een extraatje in de vorm van een fenomenale drumsolo. Naarmate de avond vorderde ontstond er een soort Woodstockachtige sfeer waar de band vantevoren waarschijnlijk op gehoopt had. Na het laatste nummer “I’m going home” gloeide die sfeer nog lang na. De muziek van Ten Years After is geëvolueerd op het kwalitatieve vlak, maar leunt nog steeds nauw aan bij wat de groep dertig jaar geleden deed. Een mooie mengeling van rock, blues en jazz dus. Nostalgie in een moderne verpakking, waar het publiek na een korte opwarmperiode met volle teugen van genoot. Dat is grotendeels de verdienste van Joe Gooch. Hij zorgt voor nieuw leven in de band.