Miss Antarctica heeft zijn debuutalbum “Lost Electricity” nog maar net uit en de lovende kritieken stromen al binnen. Tijd om deze band eens live te gaan bekijken. De Gloppe in Leeuwarden is op 1 december het strijdtoneel en als ik binnen kom wandelen is het voorprogramma “Daybreak Thin Air” al begonnen. Jonge honden die vol overgave hun emo-rock op een handje vol publiek los laten. Ondanks dat deze band dit jaar regelmatig op het podium heeft gestaan ziet het geheel er nog een beetje onervaren uit. Misschien niet zo gek als je bedenkt dat de leeftijd van deze gasten waarschijnlijk niet veel hoger zal liggen dan dat van de gemiddelde Breezer-drinker. Maar waar hebben we het eigenlijk over! Het gaat vanavond om de muziek. En ondanks dat het er dan allemaal nog niet zo ervaren uitziet, zit de muziek opvallend goed en volwassen in elkaar. Hier en daar zit de zanger er wel eens toontje naast, maar dit wordt dan weer goed opgevangen door de andere bandleden. De liedjes hebben een duidelijke en ongecompliceerde structuur en blijven van begin tot eind boeien. En al is de set niet zo te afwisselend, Daybreak thin air weet tot aan het einde toe de aandacht vast te houden. Conclusie; veel optreden om nog meer podiumervaring op te doen. Dan komt het zeker goed met deze band. Als de laatste tonen van het voorprogramma hebben geklonken stroomt de al slecht gevulde zaal helemaal leeg. Ik besluit maar eens diep in een glas bier te gaan kijken om de stemming er nog enigszins in te houden. Na ongeveer een onderbreking van 20 minuten komen de eerste emo klanken van Miss Antarctica mijn oren binnengedrongen. Ik heb geen aankondiging gehoord maar ze zullen wel zijn begonnen. Als de bodem van mijn glas in zicht is en ik weer tijd heb om een blik naar voren te werpen zie ik inderdaad de 4 Amsterdamse heren druk bezig op het kleine podium van de Gloppe. Ook is hetzelfde handje vol publiek van het begin van de avond weer naar binnen gekomen. Samen met hun ben ik getuige van een rete strakke band die op het ene moment lome en dromerige klanken de zaal in laat vloeien om een moment later een enorme bak gitaar geweld op ons af te vuren. Wat opvalt is dat dit stuk voor stuk zeer goede muzikanten zijn die hun instrument tot in de puntjes beheersen. En grote muzikanten horen op grote podia thuis moeten ze gedacht hebben. Huizenhoge podia waarbij het publiek doormiddel van dranghekken op een aanvaardbare afstand wordt gehouden zodat je geen contact met ze hoeft te hebben. Want zoveel contact de bandleden onderling met elkaar hebben, zo weinig contact maken ze met het publiek. En dit is toch wel een vereiste om de aandacht een beetje vast te kunnen houden. Na een tijdje beginnen de bombastische geluidsuitbarstingen die standaard in iedere nummer voorkomen ook voorspelbaar te worden en hierdoor verslapt de aandacht nog meer. Gelukkig heeft de band zijn setlist goed opgebouwd en wordt er afgesloten met een aantal hardere up-tempo nummers waardoor iedereen weer wakker wordt geschud. Al met al heb ik toch een goede band gezien die op grote podia en festivals thuis hoort en zeker meer publiek waard is dan de hooguit 50 mensen die vanavond zijn komen kijken.