‘Hoe gaan we dat interview eigenlijk doen? Zet je gewoon een camera hier in de woonkamer of zo?’ is de vraag die de korte stilte verbreekt waarin er rustig geïnhaleerd en gedronken wordt. Levy Hanekamp, die zijn basgitaar ‘gewoon als gitaar’ bespeeld, heeft duidelijk nog geen beeld weten te vormen van hoe de avond gaat verlopen. ‘Hij is de Squid,’ grapt Rico. ‘Zo ben ik helemaal nooit behandeld hoor,’ voegt Levy er voor de duidelijkheid aan toe. Die verheldering is eigenlijk niet nodig, want op de bank zitten vier jongens die niet alleen bandleden van elkaar zijn, maar overduidelijk een hechte vriendschap delen. De neuzen staan dezelfde kant op en van een complimentje naar elkaar zijn ze absoluut niet vies. ‘Levy is de nieuwe Paul McCartney,’ lacht Jean-Paul terwijl hij de overtreffende trap beklimt. ‘Misschien wel de beste ritmesectie sinds The Beatles hier man.’

De aroma’s van de sixties hebben de kamer inmiddels rijkelijk gevuld en die geur wordt op vakkundige wijze op peil gehouden. ‘Ik zou echt graag een bontjas willen man. Zo’n zwarte, weet je wel? Ik vind dat gewoon fucking hard,’ grapt Rico met uiterst serieuze ondertoon, terwijl hij van zijn halve liter 8.6% nipt. Dat biertje blijkt veel betekenis voor de band te hebben. ‘Door dit bier zijn we op de titel Gold Tops gekomen. Check, het heeft een gouden bovenkant!’

Wat doet denken aan het zoveelste nummer over bier, heeft meer weg van een goed gerijpte Whiskey met een ernstige en treurige nasmaak. Het nummer is namelijk een ode aan een overleden vriend. ‘Sjoerd deed een uur over een 8.6,’ vertelt Jean-Paul. ‘Hij kon ook echt fucking goed drummen. Nu ben ik gitarist in de band, maar ik was ooit de eerste drummer van Baking Buddha. Zonder Sjoerd was ik nooit met drummen begonnen!’

Het is duidelijk dat band veel aan elkaar heeft gehad tijdens de verwerking van dat verlies. De bandleden kijken met zichtbare trots terug op de tijd die ze met hem hebben doorgebracht. Om Sjoerd er toch altijd een klein beetje bij te kunnen hebben, staat er een gezamenlijke tattoo op de planning. ‘We willen allemaal ‘8.6’ laten zetten met zijn as er in, de hele vriendengroep trouwens!’

'Zonder Sjoerd was ik nooit met drummen begonnen!’

De asbakken op tafel draaien ondertussen overuren en de sfeer laat zich het beste omschrijven als de geboorte van een vriendschap. Er wordt gelachen om kutgrappen en iedereen ziet er met scherp oog op toe dat niemand zonder drank of rookwaar komt te zitten, terwijl er met een constante stroom uiterst goeie suggesties worden gedaan voor de Spotify-playlist.

‘Zet even Tomboy van Princes Nokia aan,’ stamelt Levy, die daarmee het begrip ‘stamelen’ in een wonderbaarlijk enthousiast jasje steekt. Jean-Paul voelt zich duidelijk op zijn gemak en steekt zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken: ‘Ja man, dat nummer is mijn leven!’ Met een gezicht dat eerder argwaan dan enthousiasme uitstraalt, kijkt Aad hem aan. ‘Damn, ik zou echt zo graag bier willen drinken en gaande zijn nu man. Het was echt een slecht idee van me om te gaan bobben vanavond.’ Tja, de middelen die de ronde doen, maken de functie van chauffeur geen peulenschil, maar wie deze taak op zich durft te nemen, toont wel karakter en kun je zonder twijfel nobel noemen. Respect Aad!

‘Het beste nummer ooit is toch wel Vertigo van U2. Die stond op die ene Hitzone die ik altijd luisterde op wintersport toch?’ Jean-Paul, die een onuitputtelijke bron van oneliners blijkt te zijn, werpt zich op als spokesman van de band en maakt het een ware uitdaging om het interview tot een rond verhaal te boetseren. ‘Ik kom nooit strak in het pak, maar wel strak in de lak,’ lacht hij zwaaiend met zijn hand waarvan de nagels onmiskenbaar gelakt zijn. De lak zit er niet per se om een statement te maken. ‘Ik vind het gewoon mooi om nagellak te dragen,’ legt Rico uit die met zijn knalrood gelakte nagels aantoont dat hij menig schoonheidsspecialist een masterclass nagellakken zou kunnen aanbieden.

Maar het zijn niet alleen oneliners die de revue passeren. Het regent vanavond shout-outs die voor ieders gemak het beste in 1 alinea te vangen zijn. ‘Er moet sowieso een shout-out naar 0321 in man. Dronten Zuid, hometown!’ Zonder enige schijn van twijfel zijn de gebakken buddha’s het met elkaar eens dat deze respectbetuiging aan Dronten hoe dan ook in het artikel moet komen. Het duurt niet lang voordat ook familie Krabbe een shout-out mag ontvangen. ‘We hebben ook een rapcrew waarmee we rappen over hoe we op de bank chillen met Martijn Krabbe,’ gooit een zichtbaar trotse Jean-Paul in de groep. ‘Maar er moet ook echt een shout-out naar Janneke Voster in komen man’ voegt hij er aan toe. ‘Zij is echt de moeder van de band. Zonder haar zou Baking Buddha niet bestaan.’

Tekst gaat door onder de foto.

Het loopt tegen twaalven als er maagjes beginnen te knorren. Er wordt een poging gedaan om de leegte te vullen met een altijd voedzame maaltijd van Burger King, maar die poging loopt al snel uit op een munchies-droom die in duigen valt. Nog voor het besef van hun afwezigheid is ingedaald, staan Aad en Levy alweer in de woonkamer. ‘Hij is al dicht man’.

Met de zak chips die al de hele avond op het aanrecht ligt te pronken, wordt de ergste trek gestild, maar wanneer het half twee dreigt te gaan worden, moeten er toch keuzes worden gemaakt. ‘Is het goed als we nu gaan? Dan kunnnen we nog even langs KFC,’ oppert Aad aarzelend, maar weet daarmee wel de interesse van het gezelschap te wekken. En gezien het vanavond om een interview draait en niet om een gijzeling staan de heren vrij in hun keuze. ‘Ik heb echt het gevoel dat we hier wel vaker zouden kunne chillen,’ lacht een licht euforische Rico, terwijl we afscheid nemen in de vorm van broederlijke knuffels. ‘Dit was echt gaande man!’

De woonkamer is weer leeg en met een voldaan en tevreden gevoel plof ik neer op de bank. Voor mij staat de laptop op tafel en op het scherm pronkt nog altijd het Word-bestand met daarin de aantekeningen van een bijzondere ontmoeting. Met een glimlach neem ik de notities nog eens door en blijf met mijn oog hangen op een uitspraak van Rico: ‘Ik wil niet arrogant doen, maar we zijn gewoon aardige jongens’. Deze woorden vatten zonder meer samen wat Baking Buddha nou werkelijk is: Gevat en gaande!

Op donderdag 20 april is Baking Buddha te vinden in het 3voor12 Flevoland Café om hun platenkast voor het publiek open te stellen. We kunnen je ervan verzekeren dat het een heerlijk avondje vertoeven wordt. Verwacht noise, grunge, rock en guilty pleasures, maar er is natuurlijk ook een overvloed aan gezelligheid! Kom langs in poppodium Underground voor een avond vol chrushing riffs and emotional vibes. Entrée is gratis, dus dat is niet duur!