Valentina versus The Virgin Army #1: 'Wat wil ik oogsten?'

Flevolandse singer-songwriters schrijven elkaar over het vormen van een band

Tekst: Valentina Èleni de Fost en Teije Venema ,

Het leven van een rondreizende singer-songwriter kan bij tijd en wijle vrij eenzaam zijn. Gelukkig vinden kersverse penvrienden Valentina Elèni en Teije 'The Virgin Army' Venema steun bij elkaar: sinds kort corresponderen ze over hun overpeinzingen, angsten en verlangens. Met vandaag in aflevering 1: waarom maak je muziek, en hoe bouw je een band?

Brief van Valentina


Lieve Teije,
 
Medemens, medemuzikant. Medemens weet ik zeker. Medemuzikant weet ik van horen zeggen, want ik ken je niet. Maar toch wordt je mijn penvriend en mag ik je al mijn overpeinzingen, plannen, gevoelens, smaken, verlangens, paradoxen en vragen toevertrouwen. Of in ieder geval, toe-delen.
 

Na tien jaar als singer-songwriter alleen te hebben gespeeld met gitaar, piano & looping-station, sta ik nu op het punt een band te formeren. Na tien jaar alleen in de speelhoek te zitten, sta ik nu op het punt mijn speelgoed te delen. Na tien jaar zelfredzaam en alleen in het bos hutten bouwen, sta ik nu op het punt samen te bouwen. Mijn ogen zijn gericht op goede hutbouwers, maar misschien nog meer lieve maatjes die me nog beter leren spelen, beter leren bouwen, hoger, sterker. De basis is er: een grote stevige boom. Maar nu mag hij verder groeien. 

Want een boom is niet 'gewoon' een boom, en klaar. Een appelboom geeft toch een heel andere indruk dan een eik. En al weet ik nog niet veel, ik weet in ieder geval wél dat ik liever appels uit mijn boom zie vallen dan eikels. Dus misschien moet ik voordat ik me bezig ga houden met wat ik ga zaaien mezelf eerst afvragen: 'Wat wil ik oogsten?' Teije, heb jij al eens een boom gebouwd? Heb jij je boom door de seizoenen groot zien worden? Heb je lang moeten zoeken naar de juiste kleuren, vormen, materialen? En waar sta je nu? 

Ik ben zo benieuwd! Lieve groetjes, Val
 

Antwoord Teije


Lieve Valentina,
 
Bedankt voor je mooie brief. Je noemt me medemens. Ook daarvoor dank. En je noemt me medemuzikant van horen zeggen. Het is waar. Mijn band (spreek uit: bent) heet The Virgin Army. Het zijn liedjes over seks, god en de dood. We zijn te vinden op het wereldwijde internet.

Jou zag ik op de televisie. Bijna schreef ik: ik ken je van de televisie. Maar dat kan helemaal niet. Daarom heb ik geen televisie. Ik vind het leuk dat we vanaf nu penvriendinnen zijn. En ook dat je samen met een band  gaat spelen. Ik ken weinig dingen die plezieriger zijn.

Je schrijft in metaforen. Je bent een dichter. Je vraagt me of ik al eens een boom heb gebouwd. Dat vind ik best een wonderlijke vraag. Want bomen zijn volgens sommige mensen door god gemaakt en weer anderen zeggen door de natuur. Ze worden niet zo vaak gebouwd. Behalve door dichters natuurlijk. Geloof jij ergens in? In god of de natuur of heel iets anders?
Je hebt gelijk. Muziek maken is bomen bouwen. Je maakt plannen, organiseert van alles, schept voorwaarden. Maar er gebeurt ook iets wat je niet in de hand hebt en wat je misschien helemaal niet bedoelde. Dat is ook precies de bedoeling. Daarom heb je ook gelijk dat je met zorg een band wil samenstellen.

Ik heb ook een band. De goede. We zijn met vier. Iedereen in mijn band is sterk en mooi, dat vind ik fijn. Het is belangrijk om sterke en mooie individuen om je heen te hebben. Ze kunnen je helpen een sterke en mooie boom te bouwen. Met de goede band achter je kun je een verhaal vertellen wat je alleen niet kan vertellen. Liever géén band dan de verkeerde.

Waarom schrijf jij liedjes? Ik weet niet goed waarom ik het doe. Ik begon ermee op m’n dertiende omdat ik net zo cool wilde zijn als Kurt Cobain. Maar zo cool wil ik al lang niet meer zijn. Toch doe ik het nog steeds. Of wéér eigenlijk. Tussen mijn 22ste en 32ste schreef ik nauwelijks iets.
En vroeger deed ik het ook gewoon voor de meisjes. Dat geef ik toe. Ik was best verlegen. Sommige meisjes vallen voor verlegen dichters. Misschien doe ik het nog steeds wel een beetje voor de meisjes. Maar als het voor de meisjes alleen is, of voor het geld, dan kan ik het beter laten. Dat geef ik ook toe.
Het is dus ergens anders om. Maar dat kan ik nog niet zo goed benoemen. Werkt het ook zo bij meisjes? Dat je liedjes schrijft voor de jongens? Of is het bij jou ook ergens anders om? En kan jij dat wel benoemen?
 
Groet!
 
Teije