Michael Prins staat niet bekend als een vrolijke jongen. Met zijn zwaarmoedige en breekbare stem, die veel overeenkomsten heeft met die van Juston Vernon (Bon Iver), brengt de beste Singer-Songwriter van 2013 louter verdrietige liedjes ter gehore. Een geschikte act voor een stil Singer-Songwriter festival als Stille Nacht waar het in essentie draait om de liedjes, en niet om de show. Met een in februari uit te brengen tweede album onder zijn arm komt Micheal Prins naar Lelystad om zijn nieuwe verdrietige liedjes te laten horen aan het publiek.
Op Stille Nacht is Michael Prins niet ‘de beste’
Zijn muziek schreeuwt om de intimiteit van Stille Nacht's huiskamers
In 2013 won Michael Prins De Beste Singer-Songwriter van Nederland en zodoende mocht hij zich ook een jaar lang de beste Singer-Songwriter van Nederland noemen. Op Stille Nacht staat hij geprogrammeerd op een festival vol met singer-songwriters. Zo is aan Michael Prins de opdracht om zijn status als ‘de beste’ te rechtvaardigen bij zijn optreden in de spiegelzaal.
DE ACT
DE SHOW
In de mooi vormgegeven spiegelzaal treedt Michael Prins als tweede en laatste act van de avond aan. Waar Michael Prins vaak alleen is heeft hij vandaag Bernard mee, die hem gedurende de show muzikaal ondersteunt op gitaar en banjo. De liedjes van Michael Prins zitten muzikaal zo goed in elkaar dat er een tweede muzikant geen overbodige luxe is. Samen zorgen zij er dan ook voor dat de muzikaliteit die in de nummers verborgen zit naar buiten komt.
En dat is dan ook datgene waar Michael Prins wél goed in is: muziek. Als het namelijk aankomt op optreden is Michael Prins veel minder in zijn element. De manier waarop de liedjes worden gebracht mist overtuiging, waardoor er rumoer ontstaat in de zaal, wat weer resulteert in een wat afstandelijk optreden. Hierdoor komt de show niet echt los en blijft Michael Prins zich verontschuldigen voor elk klein dingetje dat fout gaat: ‘Je hebt soms van die dagen,’ is wat Michael Prins dan ietwat onzeker zegt. Op de momenten dat het publiek wel bereikt wordt is het duidelijk dat het niet aan de muziek ligt. Als Michael Prins vanuit zijn tenen ‘Love, don’t go’ zingt wordt een vrouw in het publiek zichtbaar emotioneel, wat erg ontroerend is om te zien.
HET OORDEEL
Of Michael Prins zich niet alleen de beste Singer-Songwriter van Nederland, maar ook de beste Singer-Songwriter van Stille Nacht mag noemen? Nee, zeker niet. Daarvoor miste het optreden overtuiging en geloofwaardigheid. Hierdoor was het rumoerig in de zaal en is de helft van de mensen in de spiegelzaal vroegtijdig afgehaakt. Of dat betekent dat Michael Prins een slechte Singer-Songwriter is? Ook niet. De liedjes zijn stuk voor stuk sterke liedjes die muzikaal en tekstueel goed in elkaar zitten. Misschien had Michael Prins het beter gedaan in een kleinere huiskamer. De muziek schreeuwt namelijk om intimiteit en aandacht, iets wat vanavond in de spiegelzaal bij zowel artiest als publiek ontbrak.