Voordat Bob Wayne zelf het podium op komt, wordt het publiek van De Meester getrakteerd op onvervalste canjungrass van de Moonshine Playboys. Op banjo, trekzak, contrabas en gitaar spelen de Vlaamse mannen allerlei klassiekers in hun eigen stijl. Denk aan Stairway to Heaven, Enter Sandman of Fight For Your Right. Geen origineel concept, maar dat mag de pret niet drukken. In vol ornaat – ongekamd, ongeschoren en in slecht passende tuinbroeken gehesen – tonen de Moonshine Playboys zich van hun beste, al dan niet harige, kant.

Bob Wayne claimt dat al zijn songs echt zijn. “Inspired by the road, on the road.” Geen gekke aanname, als je bekijkt dat de countryster zo´n slordige driehonderd dagen van het jaar aan het touren is. Hij is begonnen toen hij bijna twintig was en is niet meer gestopt. Dan praten we ook niet over een tourtje van drie weken. Op zijn site is te zien hoe The Outlaw Carnies tot eind juni nagenoeg iedere dag een optreden hebben in Europa.

Het optreden in De Meester is alles wat je van een Bob Wayne-optreden mag verwachten. Veel gevloek, heiligschennis, gekke bekken, zelf-melancholisme en alcohol. Maar dan leuk. Wayne is “larger than life.” Zijn anekdotes en de aankleding lijken zo uit een show als Sons Of Anarchy te komen.
Muzikaal zit de show goed in elkaar. De muziek klopt, is opzwepend en helpt Wayne zijn verhaal te vertellen. Hier en daar worden de nummers versiert met een bas- of fiddlesolo, die uiterst bekwaam uitgevoerd worden.

Het genre is er één waarvan je houdt of niet. Maar het staat vast dat de Moonshine Playboys en Bob Wayne deze avond tot een ware splinter van de Rebel South´s American Dream hebben omgetoverd.