Hier en daar zwaaiden wat verbaasde hoofdjes richting het podium. De rest kletste vrolijk verder alsof er niets aan de hand was. Zonder dat het merendeel van de toeschouwers er erg in had, was de hoofdact al begonnen. Met armen zo breed als zijn torso, volledig in tatoeages bedekt en een kapsel dat best wel iets weg had van James Dean, zou hij eigenlijk wel moeten opvallen. Maar zijn gevoelige 'cowboy blues' wist de aandacht niet vast te houden. Maar genoeg over Jake La Botz, want veel interessanter waren de bands in het voorprogramma.

New Blues is een nog maar nét uit de grond gestampte bluesband, die zeven koppen telt. Jonge koppen; door een schoolproject van het ROC in het leven geroepen. Men zou zich kunnen afvragen of ze wel genoeg levenservaring hebben om echte blues te spelen. Een veel belangrijkere vraag is: Gaan we na dit schoolproject meer van ze zien? Want zoveel -actieve- bands in dit genre, hebben we hier niet. Voorlopig zijn ze met de geplande optredens in ieder geval nog wel even zoet.

Maar Kikic is toch wel de grootste verrassing van de avond en zonder meer een bijzondere act. Normaal gesproken met z'n vieren, maar de toetsenist kon er niet bij zijn, omdat 'hij naar de tandarts moest...of zo'. Het was daardoor misschien wat kaler dan bedoeld, maar dat deed zeker niet tekort aan de melancholische vibe die ze zelf voor ogen hebben. Integendeel. Het publiek was muisstil, aangegrepen, onder de indruk. Het zou je zelfs doen afvragen of ze niet veel meer verdienen dan een voorprogramma-act in een nog geen halfvolle zaal.