Enkele toeschouwers staan elkaar afwachtend aan te kijken vanwege de kleine opkomst. De bandleden glippen naar binnen het podium op. Het is nog donker en akelig stil. De podiumverlichting springt aan en RobinZ begint een lekkere cover te spelen van Oasis: Wonderwall. Idols-kandidaat Robin lijkt nog wat onwennig met publiek dat achter in de zaal op een kluitje staat.

Na het nummer I Don’t Wanna Be van Gavin DeGraw probeert zanger en gitarist Robin wat contact te maken met het publiek. Met een groepje vrouwen heeft hij een gesprek over aardappelkroketjes. Dan speelt de rockband een eerste eigen nummer: So in love. De bandleden staan er nog wat statisch bij in hun zwarte shirts. Robin knijpt zijn ogen dicht en zingt met een prettige stem de gevoelige teksten. Zijn stem past goed bij de strak gespeelde rocknummers.

Er volgen nog wat eigen nummers, waarvan sommigen zijn geschreven door Robin en gitarist Mark. Enkele dames beginnen wat te dansen terwijl anderen gezellig staan te kletsen. De nummers hebben goede muzikale stukken met een lekker tempo en veel afwisseling. Helaas lijken de liedjes niet erg pakkend te zijn voor het publiek. Er zitten spectaculaire gitaarsolo’s bij van Mark, maar er missen nog wat terugkerende, herkenbare melodieën.

Na een korte pauze is de groep vrouwen ineens verdwenen. Het aantal bezoekers is inmiddels op twee handen te tellen, maar toch wordt de sfeer steeds beter. Iedereen begint te dansen, er komen covers van Prince, Doe Maar en The Rolling Stones voorbij. Mark en bassist André bewegen lekker over het podium en klimmen op het drumpodiumpje.

Wanneer er nog maar zes man publiek over is, komt Robin even het publiek in om voor de verandering een voorstelronde van het publiek te krijgen. De band speelt nog enkele eigen nummers, met ter afsluiting een mooi akoestisch liedje van Robin en Mark. Het was een bizar rustige avond die bijzonder was om mee te maken.