Bij de ingang begon het al. De strategisch geplaatste Rockaoke-setlijst werd al gauw omringd door potentiële deelnemers. Uitspraken als 'ik ga als jij ook gaat' en 'zullen we samen zingen?' leken populair. Sander Hoek was ondertussen druk aan het rondzwalken om zijn deelnemerslijst verder aan te vullen. De setlijst bestond uit ruim dertig bekende rockhits, van 'Nothing Else Matters' tot 'Final Countdown'. Voordat de eerste 'noten' ook maar gezongen waren, was eenderde van de setlijst al geclaimd door heroïeke en beschonken kandidaten.

 

De band luidde zelf in met Queens of the Stoneage – No One Knows. 'Dat kunstje wat ik net deed, zingen dus, maar dan door jullie', zei Sander aanmoedigend. Er was zelfs een back-upzanger aanwezig die het eventuele gebrek aan animo zou kunnen compenseren; al deze maatregelen waren gelukkig overbodig. Men had er totaal geen probleem mee om de zangkunsten te etaleren, of om zich publiekelijk voor schut te zetten.

 

Massaal geschater, wanneer gitarist Richard zo ergens tussen de zuivere en onreine noten zijn puppy-oogjes opzet: 'Ik heb hier een muntje, kan iemand alsjeblieft een flesje water voor me halen?' Er werd nog net geen ondergoed naar het podium geslingerd, niet wegnemend dat zijn verzoek vliegensvlug werd ingewilligd.

 

De ad hoc rockers wisselenden elkaar in een hoog tempo af. Velen wisten er nog aardig van af te komen. Anderen herinnerden het publiek op pijnlijke wijze aan het belang van oordopjes. Maar laten we eerlijk zijn, karaoke is het leukst als het nergens naar klinkt. Hoe slechter de zang, hoe beter de show!

 

Het dessert werd verzorgd door de rockband Kelly's Vacation. Een waardige afsluiter, maar voor velen smaakte het toch een beetje naar mosterd na de maaltijd. Hoe kan het ook anders, met zo’n machtig hoofdgerecht.