Johan is een Nederlandse gitaarpopband die om, het enige bandlid van de eerste orde, Jacco de Greeuw voort bestaat. Met drie albums, één verzamel-cd, een aankomend vierde album en een Edison (Beste Groep Nationaal) op hun naam, wordt Johan tot één van de grotere gitaarpopbands van Nederland gerekend. 

Echter duikt in het theater meteen de vraag op of een Edison alle muzen de mond snoert. De aankleding karig noemen is het understatement van de maand: de band speelt op een leeg, kaal, decorloos podium. Hoeveel goeds voorspelt zoiets?

Weinig, want ook een spectaculair verloop van het optreden blijft uit. Jacco de Greeuw & Co. kozen zonder muze voor de eigenlijk niet zo logische chronologie. Deze keuze maakte het geheel niet alleen voorspelbaar, maar vooral megasaai. Als je van te voren zou weten dat Rosa Roodhart met een revolver Dr. Swart in de studeerkamer had vermoord, zou je toch ook geen Cluedo meer spelen?

Waar de meeste theatershows intiem en knus zijn, lijkt het er met de mannen van Johan helaas op alsof ze verplicht op bezoek gingen bij hun verre achtertante wiens koekjes kleffer zijn dan haar drie begroetende zoenen. Het is logisch dat er bij een theatertour niet keihard geknald wordt, maar zorg er dan op z’n minst voor dat de show op een andere manier het podium af spat!

Of deze terneergeslagen houding nou voortkomt uit de chronische depressie van de frontman, het uitstellen van de cd-release van het vierde album (weer die doodgebloede muze?) of de reputatie van Almere, mag Joost weten; erg interessant was de show niet. Totdat eenieders oog viel op de nieuwste aanwinst van Johan, toetsenist Matthijs van Duijvenbode. Zoals hij de toetsen bespelend het publiek in keek; proper genoeg voor het familiekerstontbijt, opwindend genoeg om zwetend onder je te vinden. En hem vervolgens in een kooitje boven je bed te bewaren.

Gelukkig toonde het Almeerse publiek zich weer op z’n schoonst. De keurig gekapte, doorgaans grijze kapsels ondergingen het oude werk afwachtend – dikwijls met, letterlijk helaas, een vinger in de neus. Pas bij de recente nummers (laten we ze voor het gemak de “knijters” noemen) kwam men los.
Al met al was het een moeizame avond. Johan kwam niet bepaald bij zijn lievelingstante. Ook zij wilde er op haar beurt snel een einde aan breien…