Het is pikdonker en muisstil. Op het podium ligt een bebaarde man. Met een bleke spotlight komt hij langzaam in beweging. Sleept zich over de vloer. Behoedzaam zet Zita Swoon achter de man de muziek in. In het zwakke licht ontspint zich een onheilspellende jam van onderbuikorgels, junglepercussie en het hypnotiserende reverb geluid van Stef Kamil’s gitaar. De man die eerder voor dood op de grond lag, leeft nu op. Accentueert het nu opzwepende ritme met hoogstaand ballet. Spastisch springt hij op de vleugel en bijna in het publiek. Rent als een dolle tussen het instrumentarium door.
En aan instrumenten geen gebrek: de toetsenist alleen al bespeelt vier verschillende toetsen, en nog het liefst allemaal tegelijk! Ook de motoriek van de drummer mag er zijn, met in het tweede bedrijf een indrukwekkende djembésolo. Zita Swoon is in Nederland relatief onbekend, maar dat geeft niet. Op de playlist staan vrijwel allemaal nieuwe of nooit eerder vertolkte nummers, veelal instrumentaal. Maar ook laat Stef Kamil zich van de gevoelige kant zien, slechts gewapend met een speelgoedgitaartje, begeleid door xylofoons. Hij lijkt definitief uit de rock-‘n-rollkaders van zijn periode bij dEUS te zijn gebroken. Zita Swoon tovert met rijke arrangementen zowel de rumble of the jungle van Congo de zaal in, als een onbezorgde fietstocht door de Provence.
Niet alle geluidseffecten lukken even goed. De percussionist doet wat onhandig met een holle speelgoedbuis waarvan het ronddraaiende geluid niet echt uit de verf komt. Ook storen de pluggen nogal, waardoor het effect van de stiltes in het water valt. Evengoed laat Zita Swoon zich van haar meest dynamische kant zien. Van bombast tot fragiel en van popliedjes tot Radiohead-achtige geluidskunst. De halfvolle Middenzaal is diep onder de indruk. Wanneer de frontman na het slotapplaus nog even het podium betreed roept er iemand: ‘Hey Stef, heb je ook cd’tjes?!’