De reis naar wereldwijde roem begint in het openbaar vervoer. Niet bepaald een luxe keuze voor een band die over een paar maanden misschien wel in de Melkweg staat. Maar goed, Frans (gitaar), Mike (drum), Roald (vocalen) en Melissa (de basseuze) zijn natuurlijk nog studenten. Kenners merken op dat Mark (gitaar) niet genoemd wordt in dit rijtje. Hij is voor deze speciale dag omgedoopt tot roadie en mag de instrumenten per auto naar de P60 vervoeren.
Aan het eind van een verwoede zoektocht komt de band dan tóch bij de popzaal van Amstelveen aan. Alsof ze er al duizend keer eerder zijn geweest betreedt een compleet Five Broken Trees de P60. “Lekkere trap voor als je dronken bent…” merkt Frans op. Is dit een vooruitziende blik? Bovenaan de stijle nekbreker wordt FBT opgewacht door een iets te zenuwachtig, zwaarlijvig, klein vrouwtje van de organisatie (al snel met de bijnaam Ewok). “Are you Five Broken Trees? Are you complete? You are Five Broken Trees, right? And you are complete, right?” blijft ze zichzelf herhalen. Na uitgelegd te hebben dat ze inderdaad Five Broken Trees zijn en dat er één van hen zich op de wc bevindt, krijgen ze groen licht om te soundchecken. Heel wat “Ik hoor mezelf niet”, “Ik hoor Melissa te veel” en “Ja, nu hoor ik mezelf dus dubbel” later, is het tijd om te eten en een café in te duiken in afwachting van het grote optreden.
Na een culinaire hautecuisinemaaltijd bij de Grote Gele M (“Iew, er zit een haar op m’n cheeseburger. Hij krult verdacht veel!”) en een aantal gratis toetjes, wordt het toch écht tijd voor bier. Was er al aangestipt dat we met studenten van doen hadden?
Het eerste biertje wordt wat onwennig naar binnen gegoten. Het is immers paaszondag. Of kwam het door alcoholische capriolen van een nacht daarvoor? Het antwoord laat naar zich raden, zeker na Marks “Liever twintig bier te veel, dan één te weinig. Dat is ons motto, hè Frans?” Toch houden ze het na twee biertjes wel voor gezien. “Er moet nog gepresteerd worden en het café zendt geen voetbal uit.” Alsof dat de enige wedstrijd van de avond is.
Wederom aangekomen bij de P60, ditmaal na minder zoeken, wordt de tafel met merchandise opgezet, de t-shirts vakkundig opgehangen en de vriendin van gitarist Mark gecharterd om de koopwaar aan de man te brengen. Dit laatste is bijna overbodige luxe, de eerste gasten dragen al een T-shirt van Five Broken Trees. Duidelijk de diehardfans. Voor enkelen is een T-shirt niet genoeg bewijs fan te zijn van deze Weespse/Almeerse band: een jongeman met een heuse Five Broken Trees-tattoeage wordt luidruchtig ontvangen. Als dat geen roem is?
Met een veelbetekenende “Hoeveel kaartjes hebben jullie verkocht?” wordt backstage de winkans berekend. “Een stuk of vijf.” wordt er geantwoord. Kat in het bakkie dus. Five Broken Trees heeft meer dan dertig kaarten verkocht. Het aantal toegangsbewijzen dat verkocht is, is cruciaal in deze competitie. Het publiek mag namelijk stemmen op de band die zij het best vinden. Hoe meer kaarten je verkoopt, hoe meer fans er zijn. En meer fans betekent een grotere kans om door te gaan naar de volgende ronde.
Nog een paar minuten. De laatste flesjes water worden in dorstige monden leeggegoten, make-up wordt vakkundig aangebracht en de instrumenten worden gestemd. Eén laatste oppeppende yell voordat ze het podium opgaan: “Yell, yell, yell… eh, yell?” En daar gaan ze dan, de eindeloos lijkende gang door. “Jezus, zó veel mensen waren er net nog niet…”
De mannen van Sudden Annihilation hebben blijkbaar hun hele stad in een bus gepropt en naar Amstelveen gestuurd. Datzelfde Sudden Annihilation die op de eerste plaats eindigt, deze avond. De heren en dame van Five Broken Trees zijn simpelweg niet tegen een menigte zwetende, onwelriekende metaljackets opgewassen. Maar wie is dat wel? Five Broken Trees is niet door naar de Melkweg en vier dagen later ligt ook de andere Flevolandse band, Snake in the Mailbox, uit de Emergenza-competitie. Maar werelddominantie gaat heust niet aan de neuzen van Five Broken Trees voorbij. Bill Gates is ook klein begonnen.