De winnaars van Almere Gaat Vreemd hebben de eer om het drie gangenmenu van die avond te openen. K.U.T. – spreek uit zonder puntjes – wist vanaf de eerste noot de aandacht vast te houden. Klassiekers van Aretha Franklin (Think), Lionel Richie (Three times a lady), The Temptations (Sugar pie honey buns) worden vakkundig gesloopt en opnieuw opgebouwd. Motown wordt metal, reggae, ska en blues. Maar nooit meer wat het was. Frontman Jan Melle steekt vrolijk de draak met de muziek en met zichzelf. Zelfs van het dichtritsen van zijn openstaande gulp maakt hij nog een show. Na een korte plaspauze mag Sandy Dane met haar band het podium bestijgen. Het is wel even schakelen van de lolbroeken van K.U.T. naar de ingetogen popsongs van deze Almeerse brunette. Ook de band lijkt even onwennig in de eerste nummers. Het basgeluid overstemd de zangpartijen, maar met Counting Crows-cover Accidentally in love straalt het zelfvertrouwen weer van het podium. Met haar zus als backing vocal windt Sandy Dane het publiek om haar vingers met een overtuigende versie van haar single Peace love and icecream. Dan is het tijd voor het hoofdgerecht: Snake in the mailbox. De vier nummers stonden al langer op Hyves, maar vanavond was de officiële presentatie van hun eerste EP. Achterin de zaal zit de moeder van drummer Joachim de Koning alias "King Joa" om de schijfjes te verkopen. Naar het voorbeeld van Radiohead: tegen elk aannemelijk bod. De rockers openen met State of Mind, net als op de EP. Direct bange blikken naar de geluidsmannen. Het lijkt wel een vloek: hoe langer de soundcheck, hoe slechter het geluid. De leadgitaren lijken in een zaaltje hiernaast te spelen, terwijl de bas via de endeldarm het gehoor binnen komt. Pas na talloze aanwijzingen vanaf het podium lukt het de geluidstechnici de zaak te balanceren. We zijn dan wel al halverwege het optreden. Bij de Velvet Revolver-cover Fall to Pieces waren ze nog lang niet zo ver. Het nummer past wel naadloos in de vuige Westcoast rock-’n-roll van de Snakes. Niet erg vernieuwend maar wel erg prettig in het gehoor. Keerpunt in de avond is het één-tweetje tussen gitarist Richard Franchimon en zijn mentor Sander Hoek. Met een gierende rit in de bluesrock-achtbaan maken ze het tekort aan gitaren meer dan goed. Nu het geluid op orde is, lijkt de overmoed toe te slaan. Nick vergeet z’n tekst of staat langdurig met de rug naar het publiek. Concentratie en contact met het publiek keren pas terug met een aantal sterke nieuwe nummers. “Snake, snake, snake in the Mailbox, it’s impossible to hate us” zingen de publiekslievelingen in koor. Het blijkt profetisch wanneer na afloop van het concert de voltallige zaal zich op de EP’tjes achterin stort. Werk aan de winkel voor de moeder van King Joa. Ondanks de geluidsproblemen die de band lijken te achtervolgen mag Almere best een beetje trots zijn op een band als Snake in the Mailbox.