Als je aan de Jeugd van Tegenwoordig denkt, denk je natuurlijk aan hun muziek. Maar als redacteur toch ook wel aan hun gevreesde reputatie wat betreft interviews. Moet je dit eigenlijk wel willen? Ach, voor de lezer gaan we graag door het stof. Dus vol goede moed stappen we de kleedkamer in, waar de mannen voor het optreden nog wat chillen. In de wandelgangen wordt gefluisterd dat er om drie traytjes bier en een fles whisky is gevraagd, dus verwachten we een jolig tafereel. In welke staat de beroepsidioten zijn, is onduidelijk. Freddies aandacht lijkt vastgeketend aan een computerspel op de Super Nintendo Entertainment System: “Die Niggah eet me bom op man!” Pepijn Lanen daarentegen kijkt ons geboeid aan. Naast hem hangt de nog geïnteresseerder, bebrilde Olliçio Locadia op een kreunende bank. “Zo heren, al een lekker biertje op vanavond?” Een poging om het ijs te breken. Een poging die uitdraait op een verbale sucker punch van Wartaal: “Dus jullie vinden ons alcoholisten?” Eén-nul, de eerste score in een verbaal pak-op-de-broek. Terwijl wij een mobiel op tafel gooien voor een tastbare herinnering aan het gesprek, neemt Freddie de aanval over. Geen pen, geen papier, geen adequate opnameapparatuur: zijn we amateurs? Onze sussende verklaring krijgt direct een oneliner om de oren: “Dat is niet oldskool, dat is nalatig!” Auw! “Dus hebben jullie er zin in vanavond?” proberen we het interview weer terug in handen te krijgen. Willie en Pepijn herhalen in koor: “Heel veel zin in, in, in, in…” Het gesprek blijft hangen als een lp, om langs alle ambities af te glijden naar het nergens. De enige toeschouwer van dit moeizame gesprek, producer Bas Bron, geniet zichtbaar. Het geluid dat zijn mond verlaat, legt uit wat er zo’n beetje met hoongelach wordt bedoeld. Waar het vandaan komt, is onduidelijk. Maar volgens de heren is liefde de motor van een optreden. Gezien de datum, vier oktober, voor ons een reden om te testen hoe het zit met de liefde voor dieren. “Op dierendag verwen je je dier extra!” vindt Willie. Hij legt uit dat zijn huisdier Garrincha op sommige dagen een jongen van dertien is en op andere een man van veertig: “Het hangt er net vanaf met welk been hij uit bed stapt.” Wartaal dolt ons als Pelé. “Wat is het gekste dat je ooit met een dier hebt gedaan?” “Ik heb ooit mijn piemel in een kip gestoken!” steekt Wartaal van wal. Hoe die kip daarop reageerde? “Die was al dood!” Pepijn vermoedt dan ook dat het een kipfilet was. Intussen vervalt Freddie in zijn eerdere twijfels. Zijn protest vindt gehoor bij de anderen: nee, wij zijn niet van 3voor12/Flevoland. Willie begint een telefonische queeste naar onze hoofdredacteur die strandt bij het bericht dat hij op haar voicemail achterlaat. We krijgen het voordeel van de twijfel, maar Pepijns aandacht glipt terug naar het beeldscherm. Freddie begint hardop te overwegen of 3voor12/jeugd bestaat. Nee, op de kip na wil de Jeugd van Tegenwoordig verder niet ingaan op dierendag. Dus terug naar muziek. En naar de veren van Willie – wiens scheten, naar eigen zeggen, in staat zijn om het Westelijk halfrond een maand bezig te houden. Hoe de mannen het Westelijke halfrond een heel jaar boeien? Met De machine. En met optredens, onder andere in Nederland, Spanje en België. Maar ze zouden best wel wat meer buitenland willen aandoen. Willie flapt in dat kader de poëtica van een lichtekooi op tafel: “Daar zit veel meer geld. En daar doen we het tenslotte toch allemaal voor!” Pepijn, die momenteel niet alleen druk is met de spelcomputer maar ook met zijn andere project LeLe, voegt daar tussen neus en lippen door aan toe dat hij volgende week in Parijs optreedt. Als de bank onder Willie dan wel erg ongeduldig gaat kraken, besluiten we nog wat te vragen aan de lachende producer. Want wat wordt de volgende clip? Vooral Freddie lijkt blij met deze vraag en vertelt dat de mannen dezelfde avond nog naar België rijden voor een feest. Daar wordt een deel van de clip van de nieuwe single Applaus opgenomen. Applaus? Wat is dat? We weten het niet. Applaus zit er voor ons in ieder geval niet in. De speakers uit de zaal overdonderen ons als we naar buiten stappen, waardoor we geen hoongelach horen achter de gesloten deur. Misschien is het er wel, misschien ook niet. Misschien moet je sommige dingen gewoon niet willen… (Maar ja, voor jullie!)