Pain Of Destruction is de opener van het twee track singletje. Het begint met donkere strijkers, waarna langzaam de gitaar in komt. Best een aardige sound, tot de zanger begint te grunten. Zijn stem heeft een heel apart geluid: zacht, donker en glad - misschien was hij niet goed bij stem tijdens de opname. Ook zingt hij zachtjes mee op de achtergrond tijdens het grunten, maar dat helpt niet echt bij de verstaanbaarheid ervan. Hetzelfde geldt voor de zangeres; het zijn meer klanken dan verstaanbare woorden. Haar passende stem geeft wel wat lucht aan deze track, al zingt ze continu vals. De noten raakt ze keer op keer bijna. Wat het meeste opvalt, zijn de temposchommelingen tijdens de solo van de gitarist, die komt er niet helemaal lekker uit. Mede daardoor komt het nummer rommelig over en lijkt het erop dat deze band nog niet helemaal op elkaar is ingespeeld.
Als bonustrack staat I Hate Love op de single. Ook dit nummer begint met strijkers waarna de gitaren erbij komen samen met de drums. Het intro is wat lang, maar het wekt wel spanning op. De compositie van dit nummer is beter dan die van Pain Of Destruction: goede breaks en een catchy refrein met een goede zanglijn en tweede stem van de zanger die deze keer gefluisterd is. Maar ook hier rammelt de uitvoering behoorlijk.
De zangeres zingt nu nog valser dan in Pain Of Destruction. Wel zingt ze nu duidelijker dan in het vorige nummer, maar nog steeds niet met overtuiging. Dat geldt eigenlijk voor de hele band, alles is lafjes ingespeeld. Niemand speelt strak en het gevoel van een eenheid ontbreekt volledig. Met de gitaarsolo wordt het niet beter; het is ook in dit nummer een voorbeeld van jammerlijk falen. Het tappen gaat de gitarist nog niet helemaal goed af, waardoor hij buiten de maat speelt en het geheel nog rommeliger wordt en dat is jammer want de compositie van dit nummer is verreweg de beste van de twee.
Black Roses heeft een heel eigen sound en de nummers zijn best goed geschreven. Pain Of Destruction is een donker nummer en komt vrij rustig over. I Hate Love heeft dat ook, maar is duidelijk naast volwassen ook spannender. Sommige mensen zullen zich misschien afvragen waarom dit niet de single is. Deze band heeft nog wel een lange weg te gaan, de twee tracks staan niet bepaald als een huis en missen overtuiging. Het heeft een beetje het we-rommelen-maar-wat-aan-gevoel, waardoor een pijnbank comfortabeler oogt. Waarschijnlijk zijn ze nog niet goed op elkaar ingespeeld.
Black Roses weet spanning op te wekken en hun ideeën zijn goed. Alleen de rammelende uitvoering maakt het luisteren wat moeilijk. Hun muziek is nergens op internet te beluisteren en is alleen te koop via hun website, de single kost daar twee euro.