Op een aandoenlijk podium waar een band met vier leden amper op past, vertoonden Sickboy en The Freaking Hotdox hun kunsten. De sfeer was intiem en had iets ‘stamkroegerigs’. Maar goed dat er geen honderd man op af was gekomen om de vier sets te beleven. De bands wisselden elkaar om en om af, waarbij Sickboy de eerste en de derde set voor hun rekening nam. Opvallend was dat de eerste nummers steeds lekker rockten: hard en rauw. Met strak gitaarwerk klonk het aanvankelijk veelbelovend, maar naar het einde van hun sets werd de muziek vermoeiend door eentonigheid. Eén concept werd uitgemolken tot melkpoeder. Koffie werd niet geschonken in Jono’s, maar caffeïne was verkrijgbaar in de vorm van The Freaking Hotdox. Het publiek werd heftig wakker geschud door krachtige rock ‘n roll. Van begin tot eind werd er lekker doorgerockt. De muziek in een hokje plaatsen is niet eenvoudig, al zijn er duidelijk Hendrix-invloeden hoorbaar bij de gitarist. Samen met de felle drums en bas vormen zij de rauwe basis voor de zanger die hier lustig overheen ‘brult’. Helaas waren de zangers bij beide acts slecht te verstaan. Hun stemmen verdwenen in de grommende muziek, waardoor de tekst niet verder kwam dan een klankendans. Als de soundcheck beter geregeld was, zouden zowel de muziekliefhebbers als de band Sickboy er profijt van hebben gehad. Gelukkig weten The Freaking Hotdox wat ze moeten doen om een avond of een donkere ruimte te vullen met rock ’n roll, bier en gezelligheid. Daar doet de band het ook voor, dus een absolute aanrader voor wie ervan houdt.