Afgelopen donderdag was het redelijk druk in de Nox. Een prachtige zaal en traditioneel de thuisbasis van Make More Music. In dit geval vond de finale van de Lokal Heroes-editie 2008 er plaats. Zes bandjes streden daarbij om een hoofdprijs die bestond uit studiotijd ter waarde van vier duizend Euro. Een prijs waar menig bandje voor uit bed zal stappen.

Helaas was het gros van het publiek voor de eerste band te laat. Marock And Roll stond daarmee voor te weinig publiek. Desalniettemin speelde deze band wederom strak en  enthousiast. Maar met een paar puntjes op de spreekwoordelijke -i zou deze band zichzelf een niveautje omhoog kunnen schoppen. Een van de tips die de jury ze meegaf, is zeer terecht: zangeres Lotte speelt teveel de tweede viool. Als haar bijdrage natuurlijker overkomt en belangrijker wordt, kan er zomaar iets moois gebeuren met Marock And Roll.

Vervolgens kwam er bij elk optreden meer publiek binnendruppelen, waarmee het uiteindelijk redelijk vol werd. Het niveau van de bands, echter, kwam niet meer tot de hoogte van de openingsact. Jazzy en de Pattynama's, bijvoorbeeld, rockten lekker, maar kwamen tekort. Deels omdat de band nog niet zolang bestaat, deels omdat de zanger wel erg veel noten miste. Desalniettemin een leuk optreden. Zeker omdat het muzikaal naar de vroege Foo Fighters ruikt, een goed teken. Een interessante band, houd ze in de gaten.
En ergens in het publiek fluisterde een dame: “Wel een lekker joch, die zanger!”

Ook de metal kwam niet helemaal lekker uit de speakers. Hoewel het steviger klonk dan in de voorrondes, mistte zowel LotM (Last of the Mohicans) als Gematria nét de juiste, luidruchtige afstelling. Bovendien mogen beide bands het tempo wat tandjes omhoog gooien. De dubbele bas staat symbool voor rennen, en metaldrummers rennen snel. Erg snel zelfs, omdat Satan hem op de hielen zit. Qua show deden beide bands het op hun eigen manier leuk. LotM ging er zelfs met de derde prijs vandoor.

Verder deed Too Loud for Granny een gooi naar de hoofdprijs. De zanger was wederom strak in wit gekleed en er was zelfs extra spektakel met gitaarjaculerende halsen: de show culmineerde met vuurwerk uit de gitaren. Leuk, maar muzikaal gezien was het optreden beduidend minder dan in de voorronde. Bovendien voelt Too Loud for Granny iets te braaf voor punk.

Tenslotte sloot District Lyons de avond af. Een optreden waarbij het niveau weer omhoog ging. Het publiek was inmiddels lekker opgewarmd, er zaten de nodige drankjes in en District Lyons benutte de kans om een feestje neer te zetten. Ditmaal was niet alleen de zanger enthousiast, de rest van de band oogde ook stukken vrolijker dan in de voorronde. Zeker de extra energie die de meegekomen rapper (dezelfde als uit de voorronde) bracht, sloeg aan: elk bandlid dat kon springen, deed het. Dat de blanke rapper daarbij hopeloos uit de maat sprong bood houvast voor prettige gedachten aan die basketbalfilm met Harrelson en Snipes. Het publiek knikte dan ook goedkeurend mee. Belangrijk was ook dat de band zichzelf beter presenteerde dan in de voorronde, een vooruitgang die ze de winst opleverde.

Hoewel sommige mensen in het publiek zich verbaasden over het feit dat Distric Lyons voorkwam dat Marock And Roll er met “de dubbel” vandoor ging (ze wonnen eerder al Flavourland), valt er veel voor deze jurybeslissing te zeggen. In ieder geval waren dit de bands die met kop en schouders boven de rest uitstaken. De terechte nummers een en twee, al had hun onderlinge volgorde ook andersom mogen zijn. Ach, laten we het erop houden dat in dit geval de aanstekelijkheid van raggae won. Boombeklap!