“Heb jij mensen gebeld?”, “Nee, al mijn vrienden zijn op vakantie”. Niemand leek zich echt druk te maken of er überhaupt iemand zou komen opdagen totdat er een trouwe bezoeker kwam aangefietst die door iedereen met een applaus verwelkomd werd. “Gelukkig, daar zijn ze”. “Publiek!”, “ Uhm, ik weet het niet hoor jongens, maar volgens mij hoort het publiek voor ons te applaudisseren”. Er werd veel gelachen en iedereen leek al lang blij te zijn dat ze weer even op het podium(pje) konden staan om een ‘lekker stukkie muziek’ te spelen. Decker stond als nummer één binnen de line-up. Zij speelden een soort indierock die qua sound soms wel iets weg had van The Joy Division. De muziek klonk best goed alleen werd je behoorlijk afgeleid door het gedrag van de zanger die erg overdreef in zijn ‘rol’. Veel theatraal gedoe, zingen op de knieën en verstoppertje spelen op het podium viel lang niet bij iedereen in de smaak en hier werd dan ook door sommige stiekem om gegniffeld. De bassist van The Freaking Hotdox speelt ook al jaren in de rockband Swingcity. De band heeft ondertussen vaker van zanger gewisseld dan van onderbroek: ‘Je had er alleen maar gezeik mee en daar hebben wij nu dus geen zin meer in’ luidde hun motivatie om later als instrumentale act verder te gaan. Vanaf de eerste noot tot het laatste nummer wist Swingcity te boeien. Erg knap, want bij instrumentaal is het een stuk lastiger om de aandacht van het publiek er bij te houden. Door uitstekend gitaarspel en opzwepende begeleiding van de drummer en de bassist kostte het weinig moeite om het gewoon erg tof te vinden. De cover ‘Ride the Lightning’ van Metallica werd ook zeker niet onverdienstelijk uitgevoerd. Net echt, maar dan zonder Kirk Hammet. John, eigenaar van Jono’s studio, trad die avond in eigen huis op en is de zanger en gitarist van de volgende band op het programma. Sommige bands wisselen veel van zangers deze wisselt gewoon veel van naam. The Flaming Assholes klinkt dan wèl echt als een blijvertje. De band heeft, volgens de geruchten, teveel namen versleten om op te noemen maar heeft in het repertoire weinig tot geen wijzigingen doorgevoerd evenals de bandleden zelf. Ouderwetse rock & roll waar niks mis mee is dus. Er werd lekker gespeeld en bij de cover ‘I believe in a thing called love’ van The Darkness mocht gelachen worden om de hele hoge noten die niet allemaal werden gehaald. The Freaking Hotdox deden waar ze het best in zijn. Gewoon snoeihard rocken! Met een paar recentere nummers waaronder, de cover ‘It’s so easy’ van Guns and Roses en ‘Roadrage’ stond het optreden weer als een huis. In september gaan The Hotdox hun EP opnemen waar vier nummers op komen te staan. Misschien wordt ‘Roadrage’ daar één van. Echt een keihard nummer dat je uitnodigt om het gaspedaal dwars door de bodem van je bolide te trappen. Helaas beschikte niemand van The Hotdox die avond over een bolide, laat staan een overdekte vierwieler. Hierdoor kwam er een abrupt einde aan het optreden en de geslaagde avond. Anders zou de laatste trein naar Almere worden gemist.