Rond een uur of elf stapten de bandleden van Furtips, bestaande uit een vrouw en vier mannen, het podium op. Het publiek was ongeveer een half uur in de zaal en je kon zien dat de meeste mensen uit het publiek zich afvroegen wat ze nou eigenlijk konden verwachten, aangezien Furtips voornamelijk bij verschillende Amerikaanse labels heeft gezeten en qua bekendheid in ons koude kikkerlandje redelijk achter bleef. Ze begonnen met een vrolijke opener waarbij de vrouwelijke bassist de vocalen voor haar rekening nam, waarmee ze strak en dansbaar openden. Maar naarmate het optreden vorderde werd het wat rommeliger; kabels die niet goed ingeplugd waren stoorden regelmatig tijdens de nummers, en hier en daar klonken wat valse noten. Het geluid speelde ook een rol bij de losjes opgezette show, het viel op dat een van de elektrische gitaren aanzienlijk harder stond dan de rest. Erg jammer was dan ook dat de solo’s op de viool van een van de gitaristen niet duidelijk hoorbaar waren, impact gegarandeerd als dit wel het geval was geweest. Ook het spontaan meegebrachte ABC-kinderspeelgoed voor het leuke effect was niet te horen boven de drukke drums, monotone bass-akkoorden en het grove gitaarwerk. Het publiek reageerde koeltjes op de band, maar er waren zeker leuke elementen in het optreden waar de zaal dan ook dankbaar voor joelde en klapte. De technische probleempjes achterwege latend, zorgden Furtips voor een leuk jaren negentig sfeertje en lieten duidelijk het verschil horen tussen de popmuziek van tien jaar terug en nu. De mensen die graag naar de muziek van Furtips luisteren zijn voornamelijk van de oude garde, de mensen die 'oudere muziek' meer waarden. Er valt geen goede vergelijking te maken tussen de popmuziek van toen en die van de tegenwoordig. Die oudere garde was ook zeker aanwezig in De Klos en hielp naast de aanwezige jonge generatie ook mee om de popmuziek onder een stoflaagje te waarderen, alleen te weinig om Furtips met enorme lof binnen te halen.