Jett Rebel gaat van hot naar her

Het optreden van Jett Rebel op het Bridgefestival gaat net zoals zijn uitspraak van “hot naar her”: van de Beatles naar Velvet Underground tot aan James Brown. Maar in gewoon Engels heet dit covers. Jett Rebel speelt ingetogen tot freakend op zijn gitaar en piano. Hij heeft er zin in. Wat mij betreft mag Jett meer freaken, want daarin is hij geniaal.

In het nummer I’m Waiting For The Man van Velvet Underground laat hij zijn gitaar huilen en gaat hij onnavolgbaar met zijn handen over de hals van zijn gitaar. Het publiek reageert dan ook luid applaudisserend. Hij vervolgt met Perfect Day van Lou Reed en weet het publiek spontaan te verleiden tot meezingen. Dat laatste gebeurt helaas met grote regelmaat. Het doet afbreuk aan de vaart en intensiteit van zijn optreden.

Als hij aan de piano gaat zitten verwacht je ingetogen werk, dat doet hij ook met nummers als Eternal Flame van The Bangles en Woman In Chainsvan Tears for Fears. Dit leidt tot het massaal meezingen door het publiek. Het zwijmel gehalte stijgt naar een ongekende hoogte. Maar dan ineens gaat hij als een muzikaal gedreven beest tekeer op de piano in het nummer It’s a Man’s, Man’s, Man’s World. En hier laat hij zien dat hij de piano net zoals zijn gitaar beheerst. Hij kan dan ook niet stilzitten op zijn kruk, beweegt met heel zijn lijf en duikt nog net niet in de snarenbak. Maar dan gaat hij weer over naar Imagine van John Lennon en weg is de vaart. Gevolgd door God Only Knows van The Beach Boys en weer gaat het publiek helemaal los. Gelukkig sluit hij af met een interpretatie op de gitaar, het is tenslotte een gitaarfestival, van de klassieker Black Bird van the Beatles.