Mobina Galore verovert samen met Bony Macaroni en He Said No het Stroomhuis
Gitaargeweld en kapotte snaren
Een vertrouwde plek voor stevigere muziek, dat is het Stroomhuis zeker. Dat Mobina Galore ervoor heeft gekozen om hier haar enige Nederlandse show te houden is dan ook een logische keuze.
Wanneer de deuren open gaan staan de trouwe fans al klaar met een koud biertje in hun hand. Erg druk is het op dat moment nog niet, maar wanneer de eerste band van de avond: He Said No aftikt, staat de zaal al aardig vol.
Punk met echte Brabantse gezelligheid, is hoe je He Said No het beste kan omschrijven. Tussen de nummers door worden er grapjes gemaakt en zorgt de zangeres - die ook de bassist van de band is -dat de sfeer er goed in komt. Soms valt haar stem wat weg in de energie van de muziek, maar zodra ze overdrive op haar stem zet, krijgt ze het publiek makkelijk mee in haar enthousiasme. Met zijn drieën weten ze die echte punk in hun muziek te leggen. Met hun strakke baslijnen, volle gitaarsound en een drummer die als een bezetene de band voortstuwt, zijn ze de perfecte opener voor deze toffe avond.
Dan is het de beurt aan Bony Macaroni. Voordat de vier mannen van Bony Macaroni op het podium staan, zijn de fans al te spotten. Uitgerust in hun ‘Bony merch’ staan ze dan ook als eerste vooraan zodra de intro start. Wat volgt is een ijzersterke show waarin ze live de sound van hun eerste album The Big Bucks evenaren én er nog een schepje bovenop doen. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en dat komt helemaal tot zijn recht wanneer de samenzang ingezet wordt. De nummers worden afgewisseld met backing tracks voorzien met fragmenten uit cult-classics, waarmee de show een mooi geheel wordt. Bij het laatste nummer mogen we zelfs nog genieten van een klein stuk van Johnny Cash’s Folsom Prison Blues, voor ze hun set eindigen met dezelfde energie als waar ze mee begonnen.
Na de change-over is het tijd voor de main act: Mobina Galore. Ze openen met een van hun bekendste nummers Escape Plan. Links en rechts staan er meteen mensen luidkeels mee te schreeuwen. Het publiek staat aan en is klaar om los te gaan. Ondanks dat het knappen van een snaar van de gitarist de band duidelijk overvalt, lossen ze het snel op en rammen ze er weer vol gas op. Hoewel ze met zijn tweetjes op het podium staan, klinkt het alsof een vijfkoppige band de zaal vult. Ieder nummer wordt routinematig met dezelfde krachtige intentie gespeeld. Na plechtige te beloven dat ze nog een keer terugkomen, sluiten ze de show af met een luid applaus.