Woordkunstenaar Spinvis verbindt generaties door liefde voor muziek
Poëtisch, muzikaal en tijdloos - dit is Spinvis hoe we ‘m kennen
Zomaar een paar liedjes zingen? Dat komt niet voor in het woordenboek van Erik de Jong, alias Spinvis. Wat op het podium gebeurt, is beter te omschrijven als een poëtische reis door eigen fantasie, begeleid door loepzuivere vocals, veelzijdige instrumenten en herkenbare deuntjes.
Samen met zijn vijfkoppige band, paspoppen en de rest van de aanwezigen in de Grote Zaal van de Effenaar, vormt Spinvis een ‘menigte’. “Wij zijn een menigte. Jij bent een menigte, ik ben een menigte. Wij zijn een menigte”, luiden zijn eerste woorden. Het openingsgedicht zet de toon voor de avond, en trekt het publiek de twee uur die volgen mee in een bijzondere Spinvisbubbel.
“We gaan vanavond liedjes spelen die we nog niet zo vaak gespeeld hebben, maar wel graag willen spelen.” Van Bagagedrager (het allereerste nummer van Spinvis’ allereerste plaat), tot het nieuwe We Kunnen Niet Zoveel (dat nét niet op tijd was voor het album Be-Bop-A-Lula): de setlist is divers. De eigenzinnige en uitgesproken teksten laten elk nummer even hedendaags als herkenbaar voelen. Ze gaan over het alledaagse, en elk woord komt snoeihard binnen. Er is geen ontkomen aan de gevoelens van melancholie en ongemak.
Wanneer Spinvis een van zijn populairste nummers, Bagagedrager, inluidt, vertelt hij: “De tekst wordt ouder, maar je wordt zelf ook ouder. De tekst groeit met je mee.” Deze tijdloze klassieker wordt door het publiek, dat meerdere generaties telt, met net zo veel emotie ontvangen als dat ‘ie gebracht wordt.
Het is dansen met een lach en een traan, op Spinvis door de tijd heen. Zo komen bij Paradijs (2023) de heupen los, klinkt er een ‘hè hè’ wanneer Spinvis op zijn melodica Smalfilm (2002) inzet, en wordt er meegezongen bij het melancholieke Trein Vuur Dageraad (2017).
De rode draad deze avond is overduidelijk de rake woordkeuze. Spinvis-teksten zijn zinnenprikkelend en op zoveel verschillende manieren te interpreteren. Dat is precies wat het concept Be-Bop-A-Lula - geïntroduceerd door rockabilly-ster Gene Vincent in 1957 en titel van het laatste Spinvis-album - inhoudt: je begrijpt waar het over gaat, maar je begrijpt niet waar het over gaat.
Spinvis brengt de teksten gevoelig, emotief en vol overgave. Hier en daar hoor je een kraak in z’n stem, maar ondersteund door een onwijs getalenteerde band en verrassende projecties (hallo caleidoscoop-flamingo!), valt alles op z’n plek.
De muzikale reis komt tot zijn eind met een akoestische uitvoering van Kom Terug. “Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, kom terug.” Dit levensadvies vindt weerklank in het publiek, wanneer deze dankbaar de Effenaar verlaat. Dankbaar voor een kijkje in Spinvis’ tingeltangelhersenpan.