Enkele Engelsen en Duitsers konden blijkbaar niet langer meer wachten, want naast een kleine duizend Nederlandse bezoekers zagen ook zij een zeer degelijk optreden van een band die blij is om weer terug te zijn. Met een nieuw album èn een Europese clubtoer. Gelukkig worden de vorige drie albums niet vergeten. Het is opvallend dat maar liefst vijf nummers van ‘Love is Here’ worden gespeeld waar verwacht zou kunnen worden dat deze korte tour vooral ter promotie geldt van het nieuwe album, ‘All The Plans’. Misschien heeft Starsailor zelf ook wel het besef dat dit album niet in zijn geheel even sterk is.
Stipt om 19.00 uur begint de band hun eerste concert sinds lange tijd. Ze staan even stil bij hun afwezigheid en leggen uit dat ze nog steeds Starsailor zijn en geen zwaar gechoreografeerde show zoals bij Radiohead of Coldplay, verwacht moet worden. Impliciet wordt aangegeven wat allang duidelijk is: bij Starsailor draait het enkel om de muziek. Dat zorgt er soms voor dat het wat degelijk aandoet, maar de kwaliteit van de het optreden is te allen tijde hoogstaand.
Slechts een groot doek met de albumhoes op de achtergrond vormt het decor. De flinke booth van de toetsenist en het drumstel zijn de enige, noodzakelijke, aanvullingen. Nuances worden enkel gemaakt in het geluid: een lichte echo op de zang van de frontman, een sterker geluid op de bas wanneer zijn akkoorden de boventoon voeren en meer klemtoon op de toetsen zoals bij het begin van ‘Tell Me It’s Not Over’ verwacht had mogen worden.
Voornamelijk bij de laatste uithalen van ‘Alcoholic’ wordt ervoor gezorgd dat de nagalm de gewoonlijke impact van dit nummer live nog een extra dimensie weet te geven. De zaal voelt de intensiteit die de band wil overdragen en reageert na afloop met luid applaus. Natuurlijk wordt er her en der veel door de muziek heen gesproken, maar bezoekers die zich daar vandaag ‘schuldig aan maken’, doen vooral zichzelf tekort; opgaan in de muziek van Starsailor heeft een toenemend effect dat kan resulteren in een vloedstort aan emoties.
Meestal leidt dat tot een enigszins wat ongemakkelijk gevoel, veroorzaakt door de doordringende stem van James Walsh, maar tijdens ‘Four To The Floor’ kan dat ook juist een heel optimistische stemming opleveren. Na de originele uitvoering volgt een reprise waarbij het tempo omhoog gaat. Als Starsailor Parijs aandoet, zullen ze dit staaltje vast opnieuw proberen aangezien de remix van dit nummer het in Frankrijk schopte tot een nummer één hit. Starsailor maakt luistermuziek, maar tijdens dit intermezzo proberen ze toch heel duidelijk het publiek even een zaterdagavond gevoel te geven. Het werkt alhoewel het wel tot erg veel herhalingen van het refrein leidt.
Naast het nieuwe album en heel wat sterke nummers van de vorige albums is er ook nog ruimte om enkele covers te spelen: Can’t Help Falling In Love vormt nog een speels alternatief einde van een eigen nummer, maar Jealous Guy van John Lennon wordt volledig uitgevoerd. Nog luider dan tijdens het eigen materiaal wordt er volop meegezongen. Starsailor is zo erg origineel gebleken zonder echt spannend te zijn op eigen wijze.
Starsailor, gezien 19 september 2009 in de Effenaar.