Openingsnummer ‘I Miss America’ zet de toon. Fris en stevig. Ze zijn terug en dat zullen we weten ook. Er zijn wat problemen met de basgitaar van Nick en het geluid rammelt een beetje, maar dat is gelukkig van korte duur. Eén voor één worden de nummers van het nieuwe album welgemikt de zaal in geslingerd, zo nu en dan afgewisseld met een ‘oldie’ uit het vorig leven van de band.

Het nieuwe album is dan misschien hier en daar wat steviger dan haar voorgangers, de songs hebben toch diezelfde betoverende uitwerking die we al gewend waren van de band: een prettige trance en na verloop van tijd gaat alles zweven. Nummers rollen als golven in de branding de zaal in. Dan weer rustig, dan plotseling harder. Zo door elkaar gespeeld vormen de drie albums een prettig geheel.

Maar al is dit ‘reünieconcert’ een lust voor het oor, visueel en sferisch is het allemaal wat minder. Doodse stilte tussen de nummers maken dat het publiek ongemakkelijk van het ene been op het andere gaat wiebelen. “Zou er iets zijn?”, wordt er gefluisterd en: “ik weet niet, ik mis toch iets,” klinkt het zacht achterin. Ja, natuurlijk mist er iets. Tekst en uitleg, interactie met de zaal, een praatje tussendoor, een grapje. Hoe vinden ze het om weer terug te zijn, waarom is die plaat nu wel ineens af, welke betekenis hebben de nummers, zijn ze blij dat het album zo goed wordt ontvangen en zien ze eigenlijk wel dat het best druk is in de zaal? Ze hadden net zo goed een repetitie kunnen opnemen en op groot scherm kunnen vertonen.

De gecreëerde afstand zorgt er na een tijdje voor dat de aandacht van de nummers wordt afgeleid. Het rookhok en het café beginnen te lonken. Jammer, want het had perfect kunnen zijn. Misschien zijn het de zenuwen na de lange afwezigheid. Misschien is het plankenkoorts of koudwatervrees. Als het maar niet hun nieuwe imago is. Eén ‘Moke’ is echt genoeg. Het is te hopen dat ze er de volgende keer vanaf zijn, want anders is thuis de plaat opzetten een veel beter idee.

Gezien: Suimasen, op 10 september 2009, in de Effenaar.