In een niet zo heel volle kleine zaal kun je toch vaak best genieten in de Effenaar. Zeker als je staat te kijken naar het voorprogramma van The Fall of Troy dat simpelweg Daughters heet. De band komt op je af als een dikke Amerikaanse truck. Terwijl je luttele seconden voor je geschept wordt denkt Elvis uit de cabine te horen maaien de drums je neer als een mitrailleur. En zo ramt en beukt de band er op los en krijgt het publiek al snel wakker en in beweging. De band is energiek en razendsnel met uitzondering van zanger Alexis Marshall die ergens lijkt te balanceren tussen compleet van de kaart en een podiumbeest. Hij laat op verschillende, dubieuze manieren zijn liefde voor de microfoon zien, duikt het podium af en brabbelt onverstaanbaar tussendoor. Zijn eigen speciale trucje is het speeksel uit zijn mond in flinke klodders van zijn kin te laten sijpelen. Helaas niet echt van toegevoegde waarde, maar het doet niet af aan het uitstekende optreden van de Daughters. Misschien is dat juist weer iets extra wat The Fall of Troy een tegenvaller maakt. Het begint al niet helemaal soepel als zanger Thomas Erak aankondigt niet echt te kunnen zingen omdat hij ziek is. Het optreden gaat in ieder geval toch door maar met wat meer instrumentale nummers dan gewoonlijk. Als na een lauwe start ook nog eens 3 keer de techniek het begeeft lijkt dat ook niet echt mee te werken. Als dan ook nog tijdens een van deze reparatierondes een bandlid het gehekelde “We love you!” uitspreekt lijkt het geen materiaal voor een live DVD te worden. ?Toch werken deze pauzes als een adrenaline-injectie op de band. Opgezweept bij elke herstart zet de band bij vlagen een goed optreden neer. Bij elk probleem blijkt echter dat de hele band om zanger/gitarist Erak draait en op het moment dat hij stil valt, valt alles stil. De overige twee bandleden staren naar Erak die met zijn gitaar aan het worstelen is en tokkelen en tikken wat op hun instrumenten, wegkijkend van het publiek. Als na een toegift en een Slayer intro dan toch het optreden voorbij is lijkt de zaal al een stuk leger dan deze was bij het voorprogramma. Met The Fall of Troy is dan misschien niet het paard binnengehaald, maar een Brad Pitt was het zeker niet.