Het is even slikken wanneer het gordijn open gaat en de heren van Moke het podium betreden. Het feit dat alle vijf de bandleden immers in Lagerfelds strakke zwarte creaties gekleed zijn, heeft nog wel iets, maar hun kapsels werken behoorlijk op de lachspieren. Dressed bij Lagerfeld, cut by Kinki en sponsored bij Orange ThunderVeb, gezien de muur van peperdure oranje retroversterkers. Misschien is het Brabantse bescheidenheid, maar het is net iets teveel van het goede. Vooral omdat de heren zichzelf wel erg serieus nemen. Er kan geen lachje vanaf en van een spectaculaire show of een gezellig onderonsje met de zaal is al helemaal geen sprake. De band speelt nummer voor nummer Shorland, zo nu en dan afgewisseld met een nieuw nummer. Niks mis mee, prachtige nummers en superstrak gespeeld, maar erg saai, dat wel. Het is alsof ze al veertig jaar hetzelfde riedeltje afdraaien en dat terwijl Shorland nog dit jaar het levenslicht zag. Misschien zijn het de zenuwen, of is het desinteresse, maar het lijkt eerlijk gezegd verdomd veel op arrogantie. Misplaatste arrogantie dan toch, want een schare fans die moet je verdienen, die is er niet opeens na één mooie plaat. Zanger Felix Maginn lijkt in zijn eigen wereld te verkeren en dat heeft zijn weerslag op het publiek. Men klapt netjes na elk nummer en misschien iets harder na het horen van de single ‘Last Chance’, maar van een wederzijds warm gevoel is geen sprake. Het is alsof je anderhalf uur naar een videoclip staat te kijken. Na het verlaten van het podium is het akelig stil. Vijf mensen roepen wat en er klapt een man of tien voor een toegift. Genoeg voor Moke om terug te komen. Niet erg, want ‘Here comes the Summer’ hadden ze inderdaad nog niet gespeeld. Een goed nummer, maar ze hadden eigenlijk net zo goed weg kunnen blijven.