Geen enkele van de acts komt uit Eindhoven, dat hoort bij het concept van de popronde. De podia zijn op locaties die niet altijd het meest voor de hand liggen, en daardoor wellicht zo nu en dan een aangename verassing. Een kleine impressie, langs een handjevol optredens uit de Popronde van 2007 'Awkward I', is de eerste van die aangename verassingen. In Peninsula In het Van Abbe-Huis zit een kleine hoeveelheid geboeiden stil te luisteren naar de subtiele Djurre de Haan. Het zal de ingetogen, integere muziek niet ongunstig uitkomen dat de setting voor het optreden midden in een galerie is. De stilte van de locatie levert het Groningse Awkward I de mogelijkheid om optimaal om te gaan met de tederheid van de muziek. Je zou bijna de neiging hebben om je rol als razende reporter te laten schieten, en gewoon het tweede deel van de set af te wachten, maar er is zoveel meer te zien deze Popronde. Het is hopen dat Awkward I snel nog eens de reis naar Eindhoven aflegt. Dan naar het altijd charmante Bommel, op de Kleine Berg, een café waar gewoonlijk geen live-muziek te zien is, alleen dan tijdens de Popronde. Vorig jaar was dit nog het afgeladen toneel voor Pien Feith. Dit jaar is het aan Dennis Wels. De Singer/Songwriter wordt in de flyer van de Popronde vergeleken met Tom Waits, Bruce Springsteen en Mark Lanegan. Dat beloofd wat. Niet dus. Het Eindhovens Dagblad rept na afloop over een afgeladen café. Bommel is op vrijdag om een uur of tien 's avonds altijd afgeladen. Muziek of geen muziek, daar heeft Dennis Wels niks mee van doen. Wat wellicht wel aan hem toe te schrijven valt, is het feit dat tijdens de eerste helft van zijn optreden het publiek zelfs verdwijnt. De foto die de krant ter illustratie plaatst, toont niets anders dan twee luisteraars en een tafel met heren die zich liever bezig houden met hun kopjes koffie. Dennis Wels heeft het dan ook niet. Het is niet zozeer dat hij niet kan zingen, er valt wel een vleugje zang-kwaliteit te bespeuren. Het is alleen de muziek en uitstraling van Wels die totaal de plank misslaan. Hij covert de helft van zijn set bij elkaar, waarbij het de originelen niet ten goede komt, en daarnaast overschrijdt hij tevens de grens van toegestane mate van pathetiek. Om nog maar niet te spreken over de aanwezigheid van de derde gitarist, die in weze maar weinig toevoegt. Het optreden van Wels is niks anders dan een teleurstelling. Misschien moet hij zich vooral op de blues concentreren, daar lijken tijdens dit optreden zijn sterkere punten te liggen. In Altstadt staat Neerlands hoop in bange popdagen, The Madd. Een viermans formatie uit Rotterdam. The Madd is zo retro als je ze maar krijgen kan. Compleet met uitstraling en houding zoals Nirvana een volledig tijdperk uit de popmuziek persifleerde in hun hit video voor 'In Bloom'. De Beatles, maar dan in kleur. En het mooie aan dit alles is, dat The Madd het doet zonder vervelend te zijn. In het tegenovergestelde zelfs, prettig en entertainend. Zanger Dave von Raven vermaakt het publiek met kleine wetenswaardigheden en een zichtbare trots op het Rotterdammer-zijn, maar lijkt zich hier in het zuiden ook helemaal thuis te voelen. Ondanks dat het optreden stiekem een beetje te veel rond de 'act' wordt opgebouwd, en de muziek moet vechten om op de voorgrond te treden, weet The Madd het nu-kennen-we-het-trucje-wel moment te voorkomen en creëren de mannen een feestelijke aangelegenheid. Kort geleden verscheen op het Excelsior label 'Ongeneeslijk Beat', de cd van The Madd. Het zou zomaar eens kunnen zijn dat de aanstekelijkheid van de muziek binnenkort eens een aardig hitje oplevert. The Madd staat overigens op 29 december in het voorprogramma van Spinvis in de Effenaar. In O'Sheas springt uw recensent in zijn eigen verleden. Laat ik er even over uitweiden. Jaren geleden organiseerde ik het zogenaamde Chaos As Usual avondje in Altstadt. Vier edities in een spanne van vier jaar. Niks al te bijzonders, gewoon drie bands per avond, opgefleurd door verstilde visuals, geprojecteerd als een soort van behang achter de muzikanten. Tot op de dag van vandaag blijf ik overtuigend roepen dat het beste optreden over al die vier Chaos As Usuals op naam komt van het Rotterdamse Mono. En nu, jaren later, staan ze in O'Sheas. Het is een kleine opluchting om te zien dat de Rotterdammers, inmiddels met een man meer, nog steeds een krachtig optreden durven weg te geven. Hun album had naar mijn mening een iets te poppy inhoud, en verloochende daarmee lichtelijk hun post-rock roots. Maar Mono is dus nog steeds een overtuigende live-band, die op het podium gewoon dat stevig volume creëren waar ze zo goed in zijn. Reden genoeg om de band toch maar weer eens wat beter in de gaten te gaan houden. En dan nog 'The Right Man in The Right Place'. Capacocha. Het is dat moment van verzadiging, waarbij je het liefste even neerzakt, een biertje pakt, niet te veel meer nadenkt en de avond op zijn beloop laat. Het einde van ieder festival eigenlijk. De overdosis van muziek eist gewoon om wat hersencellen te laten rusten. Niks meer moeilijke muziek waar je bij op moet letten, maar even uitblazen en misschien een lekker feestje. Capacocha zorgt voor dit feestje. Hij heeft zijn begeleidende drummer en bassist thuisgelaten, en begint moederziel alleen aan zijn optreden. Er is niet veel aan te doen, binnen no-time staat het podium vol met dansende meisjes die de laptop-trash-punk van de bezwete man met de zwarte boa om zijn nek visueel ondersteunen. Hij weet in zijn eentje de bomvolle Altstadt volledig te entertainen. Niet zozeer met spectaculair fantastische muziek, maar meer met een unieke power en energie. Heerlijk om zo de popronde af te sluiten.