Het voorprogramma, Dexter Romweber Duo (broer en zus Dex en Sara), heeft iets koddigs. Het is alsof je een soort van Elvis te zien krijgt, maar dan met een grote dosis peper in zijn reet. Infiltreer dat met een bescheiden hoeveelheid Jon Spencer, een snufje Dick Dale en een mespuntje Johnny Cash en je hebt een redelijke beschrijving van de muziek dat het duo maakt. Dexter zelf neemt de gitaar ter hand en zus Sara zet zich achter de drums. De set van het tweetal opent bijzonder energiek, waardoor de aandacht, zeker ook door het volume, op het podium geconcentreerd wordt. Helaas weet Dexter deze power in het halve uur dat hij speelt niet constant vast te houden. Zodra het duo vervalt in wat rustigere nummers, ontstaat een soort oubolligheid, die de muziek niet ten goede komt. Het is een beetje op en af, met de kracht duidelijk bij de stevige nummers. Desalniettemin is het optreden spannend genoeg om een basis te leggen voor de rest van de avond, al zou het soms wel fijn zijn als Sara zichzelf wat minder zou inhouden. Misschien moeten gewoon alle remmen los, en dan maar zien waar het schip strand. Cat Power heeft niet de beste reputatie als het om live-optreden gaat. Dit keer neemt ze Dirty Delta Blues mee. Een niet onaangename club van muzikanten die zich in een halve boog achter de zangeres hebben opgesteld. Chan Marshall, zoals Cat Power in weze echt heet, heeft zichzelf altijd al mogen omringen met grote muzikanten, en ook Dirty Delta Blues is hierop geen uitzondering. De band bestaat o.a. uit Judah Bauer (gitaar) van John Spencer's Blues Explosion en Jim White (drums) van Smog, Nick Cave en Dirty Tree. Zelf bespeelt Marshall geen instrument vandaag, en concentreert ze zich puur op haar zang. Tijdens de eerste drie nummers is het even afwachten welke kant het humeur van Cat Power op zal vallen, het geluid is niet optimaal, d'r moet wat gerommeld worden met de microfoon en stiekem mag gevreesd worden voor het ergste. Niets is gelukkig minder waar. Het enthousiasme van het publiek slaat over op de schuchtere zangeres, en ze begint langzaam in haar optreden te groeien. Cat Power en Dirty Delta Blues verlaten de singer-songwriter status van de zangeres, en zetten een zeer soulvol geluid neer, waarbij de degelijke muziek als ondersteuning dienen voor de warme stemklanken van Marshall. De dame in kwestie vermaakt het publiek met haar speelse, bijna schattig te noemen, lichaamsmimiek. De teksten die ze zingt zijn niet altijd even helder herkenbaar, en vallen zo nu en dan helaas een beetje weg in de muziek, maar het optreden duurt voort en Cat Power vindt zich steeds dieper in haar eigen gelukzalige wereldje. Het spel met het publiek werkt en er schijnt een soort van 'click' tussenbeide te ontstaan. Toch mag een noot van kritiek geplaatst worden, als het aankomt op variatie. Er wordt geen climax bereikt, maar ook geen anti-climax. Het is niet zo dat het optreden kabbelt, maar zo nu en dan een beetje meer kracht in het geheel zou best welkom wezen. We mogen van geluk spreken dat de Effenaar het optreden heeft verplaatst van de vooraf geplande grote naar de kleine zaal. Cat Power zou het wel eens heel moeilijk gekregen kunnen hebben als ze een spanning in een grotere zaal had moeten waarborgen. Als dan voor de tweede keer het laatste nummer wordt aangekondigd en gespeeld, en het optreden in weze is afgelopen, blijft alleen Cat Power zelf op het podium achter, genietend van de aandacht. Ze haast zich niet met het afscheid nemen. Wachten we op een toegift? Op de vraag uit het publiek om nog een nummer te spelen, antwoord ze al zingend, a-capella en een beetje melig dat er niks meer in het verschiet ligt, dat de band door zijn repertoire heen is. Reden genoeg voor het publiek om met een glimlach, en voldaan door een verassend vermakelijke Cat Power de zaal te verlaten.