Ondanks het vroege tijdstip is de Effenaar goed gevuld. En dit keer niet met lange haren en metalshirts of strakke koppies. Nee, vanavond straalt het hier rood, geel en groen en zijn er om je heen lange dreadlocks te bekennen. Ziggy Marley brengt geen voorprogramma mee, waardoor sommige fans nogal laat komen binnenvallen. Maar de sfeer is de zaal is niet minder om! Er wordt langzaam geschud met lichamen, zwoele heupbewegingen en zachtjes meegezongen. De oudste zoon van Bob weet de Effenaar goed in te palmen met zijn snelle reggae, dan weer vrolijk en af en toe loom. Ziggy, die eigenlijk David heet, lijkt in veel opzichten op zijn vader. Je kunt Bob in zijn gezicht zien en in zijn houding. Maar de reggae van Ziggy is sneller en vrolijker. Maar wat zou een Marley zijn zonder een lied te spelen van zijn vader? Het kon dus niet uitblijven. ‘Is this love’ werd luidkeels meegezongen. Met zijn liefdesreligie, zijn groot hitje ‘Love is my religion’ kan Ziggy de zaal enigszins bekoren. Want Love, daar draait het om. Zoals ook op de spandoeken achter Ziggy en zijn band is te zien. De achtergrondzangeressen halen het liefdesgevoel nog wat meer naar boven. Maar toch heeft Ziggy het net niet. Misschien ligt de verwachting te hoog. Misschien ligt het aan het rookverbod in de grote zaal. Misschien ligt er gewoon aan dat we Bob denken te zien, en Ziggy krijgen. Maar Ziggy houdt van iedereen, en de Effenaar kan Ziggy ook in zijn hart sluiten.