De originele bandleden Ray Manzarek en Robbie Krieger laten zich vandaag vergezellen door zanger Brett Scallions (ex-frontman van Fuel), bassist Phil Chen (onder andere van Rod Stewart, Pete Townshend en Jeff Beck) en drummer Ty Dennis (Kriegers eigen band). Dat dit een goede keuze is, zal mij in ieder geval nog lang bijblijven! Niemand kan Jim Morrison vervangen. Laat dat duidelijk zijn. Gelukkig heeft zanger Brett dit goed begrepen. Hij hoeft Jim ook niet te vervangen. Hij staat daar als zanger van Riders on the Storm, en laat zich daarin ook helemaal gaan. Hij zingt vanuit zijn hart. En dat hart zit op de juiste plek. Het duurt niet lang of het publiek dwaalt af naar vervlogen tijden. De geur van wiet, drank, en liefde. Want dat is waar het allemaal om draait natuurlijk: de liefde. Ze zijn niet vies van een joint op het podium, en ook niet van een slok whisky – die door een fan naar het podium wordt gebracht tijdens het nummer Alabama Song. De joint wordt vervolgens gedeeld met het publiek… alles voor de liefde. Tussen de muziek door wordt nog even wat politiek bedreven (“Let us make one thing clear: We don’t like Bush. And we don’t like Cheney.”). Vervolgens komt nog een uitvoerige droompartij die eindigt met de conclusie dat God wel aan de drugs moet hebben gezeten. Dat leeftijd niet zo’n heel grote rol speelt laten deze heren wel zien: ze strelen als het ware hun instrumenten tot een muzikaal orgasme. Het publiek drinkt het al slurpend op, en schreeuwt uit: “Mr. Mojo rising! Mr. Mojo rising!” Een ode aan Jim Morrison. Liefde is mooi.