~ Adapter doet waar het goed in is In een relaxt middagzonnetje gaan de elektronica puristen van Adapter aan de gang met hun elektronische apparaten en toveren hier hun onnavolgbare en kenmerkende geluid uit dat nog het dichtst in de buurt komt van het electro genre. Waar vaak een ritme of beat structuur onbtreekt was het in de Chill Out area ditmaal wat toegankelijker dan normaal. Peter Troosters kenmerkende atmosferische klanken vulden de lucht waarna Elchi met AFX-achtige muziek de in de banken weg dromende mensen richting dromenland stuurde. ~ @Rocks Bluntaxeorchestra: catchy jazz-funk improvisatie. Er zijn een paar redenen te noemen waarom de muziek loopt als een trein. Ze hebben een drummer die soepel en enthousiast dansbare ritmes eruit gooit en de combinatie van gemoedelijk snorrende elektrische gitaar met het sonore blazers geluid is prikkelend. De riffs die deze combinatie produceert zijn gewoon lekker. Bovendien zijn de solo’s van met name klarinet en sax intens en experimenteel. De muziek wordt voorzien van spookachtige tot de verbeelding sprekende geluiden. Iets minder zijn de vage teksten die over de muziek heen gepreveld worden. Het publiek wordt getrakteerd op energieke muziek die zowel melodieus als dansbaar is. Het staat dan ook gretig mee te schudden. De muzikanten nemen de vrijheid en geven elkaar de ruimte binnen het kader van ritme en thema. Nummer na nummer bouwen zij een solide, swingend geluid op, dat staat als een huis. En af en toe flappen ze er een boel gekte uit. ~ Transmitter doet zijn best voor een handjevol mensen Het gros van de bezoekers geniet van de eerste echte zonnestralen die het festival overvallen. Ook de rij bij de eetkraam is lang met als gevolg dat in de tent slechts een handje vol de moeite neemt om de energieke driemans formatie Transmitter te bekijken. En het zit de mannen ook niet bepaald mee, bij een van de eerste nummers blijkt de microfoon het niet te doen met als gevolg dat de ietwat aandacht geile frontman een half nummer voor spek en bonen meedoet. Naarmate het optreden vordert doet deze Duits/Engelse act denken aan een mix van de Audio Bullys en de Beastie Boys. Niet erg origineel, weinig vernieuwend maar wel strak uitgevoerd en met een aanstekelijk enthausiasme gebracht. Aan het einde van de act moet iedereen nog even op de foto en worden de myspace en de website nog even gepromoot, en voor degene die geld hebben ligt er merchandise klaar. ~ Bad Cheetah: stemmig electro-rock duo. Het geluid van Bad Cheetah balanceert knap tussen opzwepend en houterig. De gitarist beschikt over een wat glazig stemgeluid dat goed bij de elektrobeats past. De man achter de knoppen zingt mee door een vocoder waardoor zijn stem meer oplost in de muziek. Hij maakt de beats en de synthetische tonen. De gitarist kleurt dit spaarzaam in met brommende gitaarrifjes, maar het blijft vrij minimaal van opzet. De meeste nummers blinken uit in eenvoud en pit. Als ze wat gas terugnemen, komen er meer lagen over elkaar. Een gloedvolle ballad doemt op. De kracht van de act zit in de combinatie van elektrobeats en popliedjes. Die worden direct en spontaan neergezet. ~ Yuko spant de kroon Deze indie band was werkelijk een verademing tussen al het geweld op het festival. In de Chill Out brachten drie heren en een dame een zeer ingetogen en mooie set neer. De nummers waren stuk voor stuk rond hetzelfde format geschreven, maar leken geenzins op elkaar. Met veel verschillende instrumenten, of voorwerpen die hier toe moeten dienen, wordt telkens rustig naar een hoogtepunt gewerkt. Een klein minpuntje was af en toe de leadgitarist die soms moeite had om een vaste hand te continueren. Af en toe kon hij op de bombastische momenten het tempo niet geheel bij houden. Ook zijn improvisatie met een stuk piepschuim was geen denderend succes. Toch overheerste na afloop een zeer positief gevoel. ~ Tokamat, rauwe knallende elektrorock. Het is een energieke rauwe set die ze neer zetten. Dit is muziek om op los te gaan, maar de heren zelf zijn weinig expressief op het podium, de drummer daargelaten, want die moet wel heftig bewegen. Vette riffs, bonkende ritmes, scheurende elektronica weten het publiek wel op te hitsen. Ze maken een vol geluid en het geheel pompt zich steeds naar een dampend hoogtepunt. De elektronicaman neemt ook het gitaargeluid voor zijn rekening. De bassist speelt smeuïge loopjes en de drummer is een weergaloze menselijke ritmebox. Subtiel? Niet zo. Effectief, dat is het woord. ~ The Jim Morrisons komen net niet uit de verf 'Kort maar bondig' moeten heren van The Jim Morrisons gedacht hebben. De show duurt nog geen half uur, maar desondanks is het wel zeer intens, ietwat luguber zelfs. De twee heren zijn gehuld in legerkledij met volledig verhuld gezicht. Met brandende fakkels lopen de heren het terrein op richting de Chill Out. Mede door hun uiterlijk, maar vooral door het indringend en intens ademhalen wordt een dreigende, doch spannende sfeer gecreëerd. Een avondje Vietnam (jaren zestig welteverstaan) vertaald naar muziek. Een muur van noise wordt langzaam opgetrokken. Althans, dat is de bedoeling. De muziekinstallatie komt net tekort om menig bezoeker te laten meetrillen, zodoende blijft het bij een klein schuttinkje. ~ dDmage & Existereo: Intercontinentaal duo vult elkaar goed aan De combinatie van stevige breakbeat/hiphop/electro van de Franse dDamage en de retesnelle rapper Existereo brengt de tent zowat in extase. Hevig gebarend creëert de uit Los Angeles afkomstige rapper een ware spraakwaterval over de stevige beats van de Fransoos. Vaak te snel om nog te kunnen verstaan, maar de beste man heeft duidelijk iets op zijn lever, en niet alleen de alcohol afkomstig uit de veelvuldig aangesproken fles whisky. Het duo oogt erg chaotisch. Nummers worden plots afgekapt en er wordt onderling druk overlegd wat en vooral hoe ze het volgende nummer gaan doen. Het blijkt dan ook dat ze voor het eerst samen op het podium staan, met een hoog improvisatie gehalte tot gevolg. Ondanks dat werkt de combo goed en krijgen ze de tent met gemak mee. ~ Oozi: Een waardige afsluiter Tja, hier hoeven weinig woorden aan vuil gemaakt te worden; Oozi heerst. Met lekker snelle acid tekno houdt Oozi de hele tent in beweging. Dusdanig dat hij niet eens mag stoppen van het publiek. Een kleine toegift wordt dan ook met luid gejuich ontvangen. Toch is het rond de klok van één echt tijd om te stoppen, tot grote ontsteltenis van de aanwezigen. Gelukkig voor het gaat de afterparty in de Housecube nog door tot diep in de nacht.