Als opwarmer van de avond krijgen we het uit het Ierse Celbridge afkomstige Bell X1 te zien. Akoestisch weliswaar, de band toert met de Frames zonder drummer en toetsenist. Waar hun muziek normaal gesproken erg vol van geluid en poppy klink, lijken de drie heren terug te gaan naar de Ierse folk roots en zetten een intense en rustige set neer. Nummers als Flame en Next to you komen in deze setting goed over, vooral vanwege de soms wel driestemmige zang. Helaas houden ze het na ruim een half uur voor gezien, om plaats te maken voor hun landgenoten. Binnen de eerste halve minuut van zijn optreden ontsteekt zanger Glen Hansard in zijn Ierse accent het charme-offensief, wat hij blijkbaar klaar heeft staan voor het publiek in de Effenaar. Zijn uitgesproken waardering voor de hoge opkomst, gecombineerd met een vooraf aangeleerd setje Nederlandse woorden zetten direct een uiterst vriendelijke atmosfeer neer. Als na een kleine babbel en veel geglimlach de kick-off wordt gegeven van de show, wordt het meteen duidelijk waarom de heren zichzelf niet in een hokje laten plaatsen. Hooguit in dat van de indie-rockers, maar dan wel in de breedste zin van het woord. De intense drums begeleiden de al even zo intense zang van de Hansard. De band schiet van krachtig, energiek naar ontspannen en subtiel, en dat allemaal binnen één song. Waarbij de lichttechnicus in volledige harmonie de mannen van scherpe zwarte, dreigende silhouetten weet te transformeren tot vriendelijke, brave burgermuzikanten En dan, twee nummers later staat 'stand-up-comedian' Hansard weer een verhaal te vertellen aan het aandachtig luisterende publiek. De rust zelve, de zaal onthaastend. De uitleg die hij geeft over zijn geblesseerde pink lijkt bijna uit zijn duim gezogen. Hij zou buiten de Paradiso in Amsterdam, waar de dag eerder een concert gegeven werd, met een luchtdrukpistool beschoten zijn, waarna een nogal rommelige aanval van hemzelf op zijn belager resulteerde in het uitsteken van een glazen oog van de portier. Allemaal ongeloofwaardigheid, vooral door de ludieke manier van vertellen, die, als we de dame van de merchandise mogen geloven, nog best wel eens waar zou kunnen zijn. Al klinkt de glazen-oog-passage toch wel een tikkie te bizar voor woorden. De show van het uit Dublin afkomstige vijftal, verveelt geen moment. Zelfs niet in de vele lange pauzes die ingelast worden. Als er een voorwerp uit het publiek gesigneerd kan worden, dan mag daar best even de tijd voor genomen worden. Gelukkig staat de muziek ondanks alle uitstapjes gewoon nog als belangrijkste punt op de agenda, en weet Glen Hansard met zijn constant transformerende zangstem en zangvolume een schitterende, energieke en speelse show te bouwen. De kwaliteit van de zanger om zowel hoog, laag, hard of zacht te kunnen zingen maakt hem wellicht zo uniek. Hij kan krijsen, maar weet dat te contrasteren door breekbaar à la Sparklehorse 'Gigantic, gigantic' te zingen. Als dan het einde van het optreden nadert, met onder andere een kleine ode aan dEUS' 'Hotel Lounge' en Charlie And The Chocolate Factory, is er geen gebrek aan toegiften. Het team The Frames rekt zijn optreden tot groot plezier van de aanwezigen toch wel zo'n drie keer op. Vooral het instrumentale solostuk van violist Colm Mac Con Iomaire en de definitieve afsluiter, een lieflijke cover van Will Oldham's 'New Partner' zijn zeer geslaagd. Als afsluiter van de avond mag de Zwolse band The Horse Company het langzaam wegdruppelende publiek nog even bezighouden in het Effenaar Café. Laten we voorop stellen dat de optredens die de Effenaar in het café programmeert vooral en boven alles een gezellig samenkomen zijn. Het late tijdstip en het lichtelijk verzadigde publiek zet zichzelf dan ook niet echt schrap meer voor de band. Jammer voor de jongens uit Overijssel, die met een smaakvolle, typisch Nederlandse indie-pop op de proppen komen. De muziek is niet echt bijzonder vernieuwend, maar mag best in het rijtje van Johan en Daryll-Ann geschoven worden, qua type. Dit is als een compliment bedoeld, want ondanks dat het publiek de aandacht niet meer echt op de band vestigt, en de zang in de eerste helft van de set wat doods overkomt, overtuigd het viertal zeker wel. Wellicht moeten ze nog maar eens terug komen, en een voorprogrammaatje verzorgen in de kleine zaal, zodat ze een beetje aandacht krijgen. De verwachting is dat de band op 1 mei hun album uitbrengt, met enkele dagen daarvoor een release-party. Dat zal vast een prima plaat worden.