Het lijkt wel een stappenplan waarbij eerst Woody & Paul het publiek al een aardig aantal decennia mee terug nemen in de tijd, en later op de avond C.W. Stoneking nog eens verder terug gaat naar de jaren twintig van de vorige eeuw. Paul van Hulten mag bij het optreden van zijn duo, een openingsnummer solo spelen, en zet daarmee eigenlijk al meteen de basis voor een spannende avond. Woody & Paul staan temidden van een set speciaal opgestelde rekwisieten die doen denken aan een verlaten, maar gezellig kamp van Dr. Livingstone. Boven de gebogen Paul van Hulten hangt een vliegende reiger, terwijl zich achter hem een olifantenpoot bevindt. Woody & Paul voelen de avond fantastisch aan, en ondanks het hevig kletsende publiek weten ze toch eindelijk eens een passende Woody & Paul sfeer te creëren. Het is uitkijken naar de plaat 'Sons of Bitches', waar het duo later dit jaar mee op de proppen gaat komen. Dan is het tijd voor C.W. Stoneking. Het is goed opletten, anders is de Australiër absoluut niet te verstaan terwijl hij tussen zijn liedjes de introducties mompelt. Stoneking is op deze en alle andere vlakken zo echt als je ze in 2007 nog kunt krijgen. Natuurlijk is de muziek niks nieuws onder de zon. Eigenlijk is de muziek zogezegd stokoud. Een geschiedenisles die op een zeer realistische wijze aan het publiek wordt tentoongespreid. Stoneking's set, veelal gebaseerd op zijn nieuwe plaat 'King Hokum' is lang, maar verveelt geen moment. Met stamelende songs over de laatste dodo, die nog zingen kan ook en zijn verleden als de handyman van het dorp weet hij te imponeren. Zijn indrukwekkende gitaarspel ondersteunt de dialogen die Stoneking de karakters in zijn songs laat uitspreken. Zonder twijfel mag gesteld worden dat de Australische dertiger een eeuwig-spijt-als-je-het-gemist-hebt optreden heeft weggegeven, waarbij de atmosfeer in het charmante Corso, door de zanger beaamt, een gedegen rol heeft gespeeld. Een foto impressie: