De rij voor de kleine zaal van de Effenaar ziet er deze avond kleurrijker uit dan normaal het geval is. Zowel punkers, goths, emo's en alto’s staan voor de deur te wachten. 'It's all the same', zullen we maar zeggen, want ze komen tenslotte allemaal voor dezelfde band: Mindless Self Indulgence. Voordat Mindless Self Indulgence begint mag de uitverkochte kleine zaal van de Effenaar eerst nog getuige zijn van het optreden van Aux Raus. Dit Amsterdamse duo, bestaande uit gitarist Luuk Bouwman en vocalist Bastiaan Bosma, maakt met bliepjes doordrenkte gabberpunk. De ultrasnelle deuntjes van Aux Raus bevatten bovendien stijlelementen van darkwave en enkele andere elektronische stromingen. Bosma stuitert op en neer als een losgeslagen Gabber Piet en trekt daarbij de mafste gezichten. Ook duikt hij het publiek in en laat en passant zijn broek zakken. Voor een genre dat zo gedateerd en eenkennig lijkt, lukt het Aux Raus toch een aantal heel degelijke nummers uit de monitoren te doen pompen. Daarnaast zijn de capriolen van Bosma zó amusant dat het moeilijk is om Aux Raus niet leuk te vinden, zelfs al vind je het teringherrie. Er zijn optredens waarbij er niet veel op het podium gebeurt, terwijl het publiek glazig voor zich uit staat te kijken. Dat is wel even anders bij Mindless Self Indulgence, waarbij het er zowel óp als vóór het podium stevig aan toe gaat. Dat blijkt tijdens het optreden van deze omstreden groep in de Effenaar. Het getatoeëerde kwartet uit New York City mengt industrial met een flinke portie punk, electro, hiphop, new-wave, drum-'n'-bass en foute humor. Mindless Self Indulgence, oftewel MSI, grapt over homo's, zelfmoord, racisme en seks. De achterliggende gedachte is om de Amerikaanse samenleving met diens doorgeslagen politieke correctheid een spiegel voor te houden. MSI schuwt geen enkel scheldwoord, zelfs niet het in de VS gevreesde 'N-word' of 'F-word'. Al tijdens het eerst nummer gaat de beuk er in. Het kleurrijke publiek verandert in luttele seconden in een dampende, kolkende massa. Een moshpit was zelden zo groot; het neemt zo'n beetje de halve kleine zaal van de Effenaar in beslag! Dat zal gedurende het grootste gedeelte van de MSI-show zo blijven. Zowel de infantiel overkomende zanger James Euringer – beter bekend als Little Jimmy Urine – als de sexy en uiterst lenige bassiste Lyn-Z duiken meerdere malen het publiek in. Gitarist Steve, Righ? en drumster Kitty komen vrijwel niet van hun plek af. Het publiek gaat intussen volledig los, met veel ontblote en bezwete bovenlichamen en gebalde vuisten. Moshen en crowd-surfen? Het lijken de jaren '90 wel... MSI speelt nummers van de drie langspelers die het tot nu toe heeft uitgebracht; 'Tight', 'Frankenstein Girls Will Seem Strangely Sexy' en 'You'll Rebel To Anything'. Slechte onderbroekenhumor en politiek incorrecte opmerkingen onderbreken de vlotte industrial-punksongs. "This one is for all the black people, who aren't here" roept Euringer in een aankondiging. De seksueel getinte uitspattingen van Euringer zijn enigszins blasé, maar het publiek lijkt het allemaal te slikken. No pun intended. Ook zegt Little Jimmy dat hij en zijn bandgenoten dol zijn op "stroepwaffels", waarna hij een pak stroopwafels naar z'n hoofd toegegooid krijgt. Wanneer hij vraagt of mensen de band sigaretten willen geven krijgt hij een peuk toegeworpen. "That's a cigarette!" schreeuwt Euringer als reactie, waarna enkele volle pakjes volgen. Onder de klanken van het door Judy Garland gezongen 'There's No Business Like Show Business' paradeert Jimmy Urine playbackend over het podium van de Effenaar, alvorens in de nacht te verdwijnen. Er volgt geen toegift, maar in het uur dat MSI speelde zijn er aardig wat liters zweet de poriën uitgeperst. Een heerlijk energiek optreden van een bizar bandje uit NYC.