Sunburn & The Wounded in Vera, Groningen

Tekst: Jeffrey Klumper | Foto's: Mariëlle Hensums ,

“We zijn er nog…. We zijn een paar jaar ouder… jullie ook”. Zanger/gitarist Marco van der Velde van The Wounded zegt het treffend. Dat doet hij in een uitverkocht Vera in Groningen. Maar liefst twaalf jaar heeft het publiek moeten wachten op nieuw studiomateriaal. De melancholische rockband doorbrak die stilte eind vorig jaar met het fantastische Sunset. Vandaag is daarvan de cd-presentatie, met Sunburn als voorprogramma.

Net als The Wounded komt Sunburn uit Drenthe, uit Nieuw-Amsterdam om precies te zijn. De voertaal is dus Drents vanavond. Een vertrouwd gevoel voor de meesten. Er is ook publiek uit het buitenland, waaronder Duitsland. Sunburn richt zich op die markt. Deze band is in 2014 opgericht en heeft vandaag voor het eerst zijn debuutalbum Down With The Sun bij zich. “Dus koop’n”, roept de goedgehumeurde Erik ‘The Beard’ Vinke de goedgevulde zaal in. De formatie bestaat naast deze bassende zanger uit gitarist/vocalist Marco ‘The Riff’ Ekkelkamp en drummer Jan ‘The Skull’ Rossing. Het trio brengt een mix van stoner, doom en sludge ten gehore en doet dat aardig. Met name als het tempo erop gaat, klinkt de groovy muur van heavy geluid lekker.

De overgangen verlopen echter niet altijd even soepel, soms duren de songs iets te lang, de drum'solo’ maakt nauwelijks indruk en hier en daar zijn er wat foutjes te bespeuren. Dat is nogal wat kritiek, maar er staan wel positieve punten tegenover. Jan ramt er flink op los en zorgt voor een solide basisritmiek. Erik en Marco verdelen de zangpartijen en verrassen met een afwisseling van screams (Pantera, Nirvana), in mindere mate grunts en sporadisch bluesy zang. Verder is het muzikaal gesneden koek van Black Sabbath, Kyuss, Cathedral met wah-wah-solo’s wat de klok slaat. Er zitten zowel instrumentaal als vocaal goede ideeën bij, maar het is nog niet consistent genoeg om over de hele linie indruk te maken. De podiumpresentatie scoort wel een dikke voldoende. Het drietal maakt een gedreven indruk en straalt veel speelplezier uit. Het levert een waarderend applaus op, maar er is nog veel werk aan de winkel.

Een optreden van The Wounded dat uitverkocht is; dat had niemand verwacht. Zeker frontman Marco niet. Hij is er beduusd van. Toch is de grote belangstelling meer dan verdiend, want zowel de songs van Sunset als de oudere melancholische nummers zijn prachtig, sfeervol en memorabel. Fans, familie, vrienden en belangstellenden zijn vanavond dan ook aanwezig om getuige te zijn van de cd-presentatie. Ze hebben lang uitgekeken naar het optreden. Sunset is namelijk al weer drie maanden uit en daarom komen de nummers bekend voor. Sommigen zingen mee. Anderen verkeren in hun eigen wereld en bewegen mee op de hypnotiserende ritmiek.

Bovenaan de setlist staan uiteraard de nieuwe nummers. Wolves. We Raised zet de toon voor het optreden. Het is nog even zoeken naar de juiste geluidsafstelling, maar die wordt al snel gevonden tijdens deze opener en verder geperfectioneerd met This Paradise. Opvallend is hoe dicht de sound bij het geluid op de cd komt en daar qua kracht nog een schep bovenop doet. De sfeer zit er al snel in bij de bezoekers. Ze swingen mee, zingen mee en laten zich meevoeren op de sferische muziek en emotionele zang van Marco. Met name in bijvoorbeeld This Paradise komt de emotionele factor goed aan het licht.

Het is dus al snel genieten, maar het niveau stijgt verder met een prachtige uitvoering van This Paradise en even later komt in de vorm van Fallen (Katatonia meets Anathema and White Lies) nog een hoogtepunt langs. Het verzoek om mee te klappen vindt dan ook veel gevolg. Dat verzoek is één van de weinige momenten waarop er contact is met het publiek tijdens het spelen. De muziek doet eigenlijk alles. Deze heeft al voor verbinding gezorgd en de introspectieve songs lenen zich ook niet voor veel uitbundigheid. De heren staan er verzorgd bij en blijven op hun eigen positie. Vooraan van links naar rechts Marco, bassist Andy Haandrikman en leadgitarist Sander Wessels. Achterin toetsenist Harald de Haan, drummer Alwin Schnoing en de enigszins verstopte sessiegitarist Erwin de Jong, die van 2000-2002 tot de vaste line-up behoorde en sindsdien als technicus meereist.

Na vijf tracks van Sunset komt een aantal oldies aan bod. Allereerst Running On Empty van Atlantic (2004) en daarna Billet Doux, dat zowel op het debuutalbum The Art Of Grief (2000) als de opvolger Monument (2002) staat. Waar er tot dan toe weinig show was, komt zangeres Marieke Gels daar verandering in brengen met haar expressieve moves. Een zeer welkome verrassing en afwisseling. Afwisseling is er daarna ook tussen oude en nieuwe tracks. Marieke verschijnt ook weer ten tonele voor The Art Of Grief, het enige nummer waar Marco even de leadpartijen speelt. Ze zet het publiek aan het meeklappen op de maat. Opvallend is dat het nummer, een van de highlights van de reguliere set, mede vanwege de prima geluidsmix beter dan op cd uit de verf komt. Het is ook het enige moment dat er in het begin in de onderlinge afstemming wat misgaat. Na wat vragende blikken en een ontspannen lach pakt het zevental de draad al weer snel en professioneel op. Ruins sluit de set krachtig af en er vormt zich zelfs nog kortstondig een minipit.

Na afloop volgt veel applaus en gejuich. De hoop dat er een toegift volgt, wordt al snel positief beantwoord door de bandleden. Na enkele minuten betreden ze het podium waar ze in 2012 voor het laatst stonden. De toegift bestaat uit The Cold en Monument. Daarmee sluit The Wounded een fantastisch optreden af. Het geluid was krachtig en helder, de lichtshow sfeerbevorderend, de bandleden in topvorm, de gastbijdrage van toegevoegde waarde, de uitvoering beheerst en professioneel, met beleving en bezieling gebracht. Zeer tevreden verlaten de toeschouwers dan ook met een cd of t-shirt van deze toppers de grote zaal van Vera. En nu maar ervanuit gaan dat Marco zich aan zijn woord houdt toen hij zei dat er de komende dertien jaar drie nieuwe platen van The Wounded verschijnen. We kijken er naar uit. Tot die tijd hebben we gelukkig de andere full-lengths nog plus een mooie herinnering aan het optreden in Groningen van vanavond.