Zoals wel vaker is De Amer te Amen stijf uitverkocht voor het concert van Ian Parker. In de aankondiging wordt zelfs gesproken van ‘een verloren zoon die thuiskomt’. Het maakt het er allemaal niet gemakkelijker op voor Ian en zijn medemuzikanten. Zichtbaar nerveus wordt begonnen aan de eerste set.
De zaal wil wel, applaudiseert enthousiast na elk nummer, maar Ian weet er niet echt raad mee, waardoor het geheel wat plichtmatig lijkt. De vonk springt niet over.
Pas tijdens het laatste nummer van de set lijkt Ian de schroom van zich af te schudden in een heerlijke bleusy ballad. Dan blijkt dat hij een begenadigd gitarist is.
Ian heeft nogal wat fans in de zaal uit een eerdere periode dat hij in Nederland was. Met name in het noorden wist hij publiek te binden. In de tweede set komt hij dan ook meer los wanneer hij voelt dat men hem graag opnieuw in de armen sluit. Hij durft het contact weer te zoeken, ook tussen de nummers door.
Hij is ook een innemende en aimabele Engelsman, correct sprekend en verre van sterallures. Wellicht is dat wel zijn grootste handicap om door te breken in de harde muziekscene. Hij zingt goed en zuiver, maar heeft geen bijzondere stem. Gaandeweg speelt hij op zijn gitaren de sterren van de hemel. Begeleid door zijn jeugdvrienden Christian Finn op drums (ingetogen, maar degelijk) en David Jenkins op bas (uitbundig) staat er een puik trio. Pas halverwege de tweede set gaan ze overtuigen, waarvoor ze wel bekende covers van o.m. Cream (Sunshine of your love) en Freddy King (Love her with a feeling) voor nodig hebben. Het wordt ruiger, het rockt en dan staat er opeens een band!
Ian Parker + band hebben eenvoudigweg nog geen repertoire genoeg van eigen hand om een avondvullend programma te verzorgen. Niemand die er om maalt, de sfeer komt er goed in en in de nabrander staat het publiek bijna op de stoelen van geestdrift. Het doet de band zichtbaar goed.
Ian Parker & Band wil zich profileren als bluesrockband. Dat zijn ze (nog) niet. Ook op de recent verschenen CD Politik Blues (2015) blijkt dat. Veel nummers komen voort uit zijn singer-songwriterperiode. De eerlijkheid gebied te zeggen, dat ze compositorisch weinig indruk maken. Vlak, monotoon en weinig authentiek.
Dat betekent dat deze band fors aan de bak moet. Allereerst loslaten van het hinken op twee gedachtes en er voluit voor gaan. Als band is er volop potentie voor de grotere podia. Aan te raden is om dan de toetsenist die op de CD alle gaten vult mee te nemen naar het podium.